Het was een zaak van lange duur. Het had veel voeten in de aarde maar uiteindelijk besloten we toch maar weer een auto te kopen en dat na vier jaar zonder.

In die tijd was die auto overbodig, maar na anderhalf jaar autoloos begonnen we de evenementen te doen. Het liep wel. Alleen … die vier kilometer van hier naar het station …

We hebben de belbus gehad, méér dan ons lief was. Niets dan pure ellende die belbus.

We hebben het met de fiets gedaan. Fietsen met een koffer op de bagagedrager is geen lach.

We hebben een hele tijd een taxi genomen tot die ons op een mooie morgen voor piet snot liet staan. Uiteindelijk belden we een buurman/taxichauffeur maar die stopte er op een zeker ogenblik ook mee, hij was overvallen en kon daar niet echt om lachen. Wij ook niet.

Uiteindelijk gingen we gewoon een dag vroeger naar de stad van het betreffend element. Daar zat wel wat in. We konden de stad bezoeken … als het overstappen op de treinen meeviel tenminste.

Het plan was vorig jaar in de winter al opgepopt, maar werd weer opgeborgen toen de zomer er aan kwam. Fietsen was zalig, er waren geen evenementen en we hadden toch geen auto nodig.

We veranderden weer van mening eenmaal de dagen terug kouder werden en de uren van de belbus veranderden, maar we zagen echt geen kans om die plannen ten uitvoer te brengen. We hadden nooit de tijd om de geschikte auto te gaan zoeken en alles te regelen.

Maar zo een drie weken geleden had ik er ineens zo genoeg van, ik was het zo beu, maar dan ongelooflijk beu.

We vonden een auto die ons wel aansprak, maakten een afspraak en gingen hem bekijken. Het werd die niet. Luc zat er in als een opgeplooid sardientje. Maar naast dat sardienenblik stond een andere. Die werd het. De garagist zou al het nodige regelen, ook met de verzekering, zodat we na onze afwezigheid van meer dan twee weken vorige dinsdag die auto gewoon konden gaan oppikken.

Nu was het de bedoeling om er enkel mee van hier tot het station te rijden en de boodschappen te doen en eventueel enkele plaatsen aan te doen waar je met het openbaar vervoer zeer moeilijk geraakt, zoals Lillo bijvoorbeeld.

Maar toen kwam het. We weten niet precies wanneer het laatste evenement van het seizoen effectief afgelopen gaat zijn. R. had al gezegd: “als je dan toch die auto hebt …” maar we beslisten pas ’s avonds toen we lazen dat de spoorwegen misschien vandaag zouden staken. We namen het zekere voor het onzekere en besloten de auto te gebruiken.

Ondertussen hebben we al veel bepeisd en overpeisd en mogelijk gaan we die auto wel meer gebruiken. Geen gekke overstappen meer met die koffers, geen uren verliezen wegens gemiste treinen … De uren in de file gaan we hoe dan ook proberen te vermijden.

Pas op! Dit is geen ommezwaai! Ik ben er nog altijd van overtuigd dat je beter geen auto hebt als je er enkel brood mee gaat halen. De fiets is hier nog niet afgeschreven.

Vele jaren geleden, op het einde van een schooljaar, bij de rapportuitdeling was één van mijn medeleerlingen hoogst verontwaardigd.

Ze zei: “nu heeft die me gebuisd en ik had haar nochtans een doosje pralines gegeven”.

Wij stonden perplex want zoiets kon je in die tijd echt niet maken.

Achteraf gezien was de attentie van dat doosje pralines dus wel echt gemeen(d).

De jaren gaan voorbij, de kinderen zijn van school af, de kleinkinderen zitten nog in het lager, schoolperikelen horen niet tot mijn dagelijkse zorgen.

Met verbazing zie ik nu echter overal, waar een zwart bord aan de deur staat, op dat bord de vermelding: “dank u lieve juf/beste meester voor het fijn schooljaar” of iets in die trant, óók bij cafés en tavernes.

Ik snap er niets van. Wat heeft die lieve juf of die fijne meester nu met zwarte borden aan welk etablissement dan ook te zien?

In elk geval zijn die vermeldingen al even gemeend als het doosje pralines van jaren geleden.

Vroeger leerde men mij te kloppen als ik ergens wou binnen gaan. Even laten weten dat je er was en niet met de deur in huis vallen. In bepaalde gevallen moest er zelfs gewacht worden tot men “binnen” zei, in andere mocht je niet als er “bezet” werd gezegd.

En daar wringt het. Je krijgt zelfs de tijd niet meer om “bezet” te zeggen. Haast niemand klopt nog op een wc-deur.

Neen, ze rukken de klink er bijna af. Je schrikt je telkens een bult zodat je haast naast de wc belandt.

En telkens slaak je een zucht van opluchting omdat die deuren en deurlijsten zo stevig in elkaar zitten.

Vanwaar komt die ommekeer? Ik zou het niet weten, maar ik vond het verkieslijker om even “bezet” te moeten antwoorden.

Toen we maandag thuiskwamen had Luc al gemerkt dat het lichtje van de decoder uit was, maar hij had daar niet echt bij stilgestaan. Vermoeid als we waren, hadden we zeer vroeg in ons bed gedoken. Gezien de hoogte van ons bed, mag je dat duiken met een serieuze korrel zout nemen.

Anders was het op dinsdag gesteld, toen we wilden bekijken wat we nu eigenlijk allemaal hadden geprogrammeerd tijdens onze afwezigheid want we planden ons eens genoeglijk voor die TV te nestelen.

We zullen nooit weten wat we geprogrammeerd hadden, want we kregen enkel sneeuw te zien.

Herhaalde pogingen later telefoneerde Luc naar Belgacom. Hij geraakte er gewoon niet door en kreeg uiteindelijk de melding dat ze er niet meer waren.

Wie dacht je dat om 8u ’s morgens al aan de telefoon hing? Luc natuurlijk. Hij worstelde zich door het menu en dan ging het lichtje van onze telefoon uit, aan en uit en werd de lijn ook nog stom. Niets meer. Hij herbegon met hetzelfde resultaat.

Hij belde een oud nummer dat we nog hadden van vroeger en kwam nu bij de ICT terecht, die hem zouden doorschakelen. Daar vertelden ze hem dat dat het de normale opstartprocedure van de decoder was. Na vijf jaar Belgacom TV weet Luc wel wanneer die decoder in de fout gaat maar dat zei hij niet. Hij was al licht geïrriteerd en dan kan je beter opletten wat je zegt, zeker als je iets nodig hebt. Hij zei wel dat het dus helemaal niet werkte. Ze ging doorverbinden, met het gekende resultaat.

Hij herbegon, via de ICT’er, kreeg weer iemand aan de lijn die zei dat ze de lijn gingen controleren. Ik geloof dat wij de meest gecontroleerde lijn aller tijden hebben. Ze zou terugbellen. Hier is Luc blijkbaar toch wat boos geworden en hij had gezegd wat hij van de situatie vond.

Toen ik opstond liep hij dan ook een beetje af te reageren in de gang. Aangezien ze al een half uur die lijn aan het testen waren, probeerde ik ook hen op te bellen, ik doorworstelde het menu en dan ging het lichtje van onze telefoon uit, aan en uit en werd de lijn ook nog stom. Niets meer.

Luc belde terug naar de ICT’er en verontschuldigde zich. De man ging hem doorverbinden. De lijn viel weg.

Gezien de chaos, kan ik niet alles meer exact vertellen en ga dus in de korte modus. Luc heeft nog herhaalde malen opgebeld, met verschillende resultaten. Ze vonden het raar. Daar hadden ze echt wel extra lang over gedaan. Ze kwamen tot het besluit dat die decoder stuk was. Daar hadden ze dus ook wel langer over gedaan dan wij. Er was er ene die zei dat ze daar met 600 werkten, waarop Luc dan opmerkte dat hij er daarvan toch al een groot deel van aan de telefoon had gehad.

Wij hadden gisteren namiddag naar Hasselt gewild en zouden hem kunnen meenemen, dus vroeg Luc of ze nu eens zélf konden terugbellen. We kregen de tevredenheidsenquête.

Om die decoder om te wisselen heb je een code nodig, na drie telefonische pogingen hadden we die nog niet. Luc had zelfs al gevraagd of zij de winkel konden contacteren. Dat kan/kon niet.

En dan om kwart voor twaalf belde er iemand van Belgacom zelf op. Een mens deze keer, geen robot. Ze wou dat we nog een laatste poging deden om die decodeer aan de praat te krijgen. Ik zat wat te gniffelen aan de telefoon. Die staat namelijk in het bureau, terwijl de decoder hier in de woonplaats staat. En Luc maar mopperen zodat hij niet hoorde wat ik zei en maar overbodige informatie geven zoals toen hij drie toetsen gelijk moest indrukken hij mopperig vertelde wat ze voor zijn part mochten doen met diegene die die toetsen zo ver uit elkaar heeft gezet.

We zijn er uit geraakt, de decoder was stuk, het was nog een oud exemplaar en we mochten wel eens een nieuwer model hebben. En ja, die telefoon, die zouden we beter ook meenemen, want de lijn was prima in orde.

We hebben een andere decoder, maar wel hetzelfde model. In de winkel vonden ze dat die nog best meekon, aangezien ze die in stock hadden. Afin, hij doet het. Dat is wat telt.

We hebben ook een andere telefoon. Een gekochte deze keer. Of die het doet weet ik nog niet. Bellen en gebeld worden lukt wel maar verder moet ik hem nog instellen.

Iemand uit deze contreien die Eyjafjallajökull niet goed uitspreekt wordt wat meewarig bekeken en er wordt wat schamper om gelachen.

Maar als je hoort dat je in Maastricht een overstap naar België hebt via Vieze en Gieljen, hij excuseerde zich wel voor de uitspraak, dan kan je enkel blij zijn dat je niet van die informatie afhankelijk was om thuis te geraken.

Terwijl de trein over één of ander water denderde, dacht ik aan lang geleden.

We zaten in de auto van nonkel en die zei; “oppassen, alle voeten omhoog, we rijden over het water”.

En alhoewel wij toen, als kleine ukken, begrepen dat het voor de grap was, hebben wij netjes alle vier ons knieën opgetrokken tot onder de kin en gegierd en gelachen over natte voeten.

Misschien doen kinderen het daarom onbewust, dat geloven in gekke grapjes, zodat ze er later nog meer plezier aan beleven.

Dat hotel met die kluis is een poepsjiek hotel met mooie grote en luxueuze kamers. In die kamers heb je airco en die zorgt voor een aangename temperatuur.

Alhoewel … aangenaam? ’s Nachts voelt 19° wel degelijk snikheet aan en lager dan 19° krijg je die airco niet. Zodoende slapen wij met het venster open.

Jan echter slaapt niet met open vensters en zijn airco is nog een geval apart, die gaat niet lager dan 21°. Dus vraagt hij het hotel om het probleem op te lossen. En ja. Ze zouden voor een bijkomend mobiel ventilatiesysteem zorgen.

Dat het nog wat voeten in de aarde had, is een verhaal apart, maar het kwam er.

Denk aan het volume van zo een ruime kamer en aanschouw dan het mobiel ventilatiesysteem.

Jan heeft het niet gebruikt. Hij zei: “ik dacht dat ik een motorboot in de kamer had”.