Ik ben nogal behoudsgezind als het over mijn favoriete spulletjes gaat. Ik ben niet zo dat ik bij gelijk wat sta te springen om een nieuw exemplaar te kopen.

Dat had ik vorige zomer weer. Ik had een tas, een soort weekendtas, maar dan anders, beter. Maar die tas had een plastic binnenwerk dat natuurlijk na intensief gebruik ging scheuren. Ik was er het hart van in.

Ik kocht me een andere tas. Natuurlijk wende ik niet aan dat ding, natuurlijk ging alles fout en ging alles gewoon door elkaar gaan vallen. Ik wou mijn tas terug.

Ik zou voering kopen en zou die tas herstellen. Maar owee, er was geen enkele voering goed genoeg. De voeringen van deze wereld zijn te glad of te wit of te blauw of … kort gezegd ik gaf de hoop op.

En toen vond ik tussen de kleren die hier terzijde liggen voor spullenhulp een oude broek. De kleur is niet blauw, niet mauve, maar zo wat tussenin, net de kleur die ik wou voor mijn tas. En die pijpen waren toch nog zo goed als nieuw.

Ik zette me aan het werk. Ik liep een poos terug helemaal content met mijn oude tas.

Het noodlot heeft toegeslagen. De rits is stuk gegaan. En ik heb helemaal geen zin om nog eens te herbeginnen. Alle dingen hebben dus een houdbaarheidsdatum.

Wat er nu gaat gebeuren? Die tas wegdoen? Neen zeker niet. Misschien krijg ik wel eens zin om die rits te vervangen? Misschien kan ik een stopke naaien waar de rits stuk is. Ik zie nog wel.

Ik ga wel iets anders kopen voor de evenementen, geen tas maar eerder iets dat ons moeder een kabas zou genoemd hebben. Die zijn oersaai, dat wel, maar ze zijn waarschijnlijk wel van een steviger fabrikaat.