Er was eens een roodborstje, een Schots roodborstje dat leefde bij een mooi kasteel.

Er kwamen veel mensen naar dat kasteel en het roodborstje en zijn vele gevederde vriendjes waren helemaal niet bang van die vele mensen. Ze hupten tot aan de voeten van de mensen in de hoop dat er iets van de tafel zou vallen.

Op een dag kwam er een man met een camera. Die man filmde de vogelkes. Maar het enige wat die man at was een ijsje. Nu verwachtte dat roodborstje natuurlijk niet dat die man zijn ijsje zou laten vallen.

Wat deed nu die man? Hij liet een klein stukje van het horentje vallen, vlak voor de voetjes van dat roodborstje en hij filmde.

Het roodborstje, ocharm, hapte en hapte, maar owee!

Uiteindelijk heeft het roodborstje de man eens heel vernietigend aangekeken.

pske: filmke onder de foto.

In de mate van het mogelijke had ik de ferry’s geboekt zodat we niet al te veel tijd zouden moeten wachten. Allemaal goed en wel, maar als je op een dag nog kilometers en kilometers moet rijden, weet je niet wanneer je aan die haven aankomt.

Voor de heenreis van Calais naar Dover sliepen we in Calais en boekte ik de vroege ferry.

Die van Ardrossan? Een late van twintig voor vijf. Je weet maar nooit. In tegenstelling met Calais waar ik enkel de bevestigingsmail moest tonen om door te mogen, moesten we in Ardrossan nog even die bevestigingsmail gaan omruilen tegen de nodige tickets.

We waren te vroeg, veel te vroeg en de dame aan het loket vroeg of we soms een vroegere ferry wilden nemen. Natuurlijk wilden we dat. We konden mogelijk die van tien voor twee nog halen of anders die van kwart na drie. Die van tien voor twee? Er stond nog één auto voor ons toen ze het laden stopten. De boot was vol.

We konden daar ter plaatse nog wel iets gaan drinken zodat we niet de ganse tijd in die auto zaten te koekeloeren. En terwijl we daar zo wachtende waren begon het te druppelen, begon het te regenen, begon het te gieten, zodat we blij waren dat we om kwart na drie toch die ferry op konden.

De terugreis verliep eigenlijk gelijkaardig. Vertrokken met de eerste vanuit Brodick.

En in Dover waren we te vroeg. We mochten met de eerstvolgende mee, mits bijbetalen. Dat kon me niet schelen, al was die boot niet volledig vol. We zouden normaal pas om 21u in Calais aankomen en moesten dan nog het hele eind naar huis rijden. Nu waren we om 21u thuis.

In Segedenum twijfelden we even: wilden we nog naar een ander museum of gingen we voor een strandwandeling in Whitley Bay? We lieten onzen Tom beslissen. We gaven het adres van het museum in en we kregen weer een tolweg. Als we die wilden vermijden, moesten we 23 km om rijden. Daar was Luc niet voor te vinden.

En die avond pas, schromelijk (te) laat heb ik gegoogeld op de Britse tolwegen en kwam tot de conclusie dat die helemaal niet zo duur waren.

Wat moesten we dan de volgende dag? Gewoon de Tyne Tunnels nemen. Eén euro zestig is zeker niet duur genoeg om er er 23 km voor zouden gaan omrijden.

“Ah maar” zei Luc “ik heb gehoord dat die tol in Groot-Brittannië zo duur was”. Hij had zich vergist. Hij had gehoord dat het in Londen zo duur was. Dat was al een ander paar mouwen.

Na die Tyne Tunnels hebben we ’s avonds nog eens mogen googelen. De volgende dag zouden we via Dartford Crossing rijden, over de Queen Elizabeth II bridge en die is ook betalend.

Dartford Crossing … dat klinkt toch zo een beetje zoals de titel van een spannend boek.

Die brug zou ons 2€ kosten en een hoop ellende besparen. Ik heb nog eens aan die omweg in Manchester gedacht, maar gedane zaken nemen toch geen keer en ik was al blij dat we voor die twee laatste dan toch niet omgereden hebben.

Luc heeft er hard aan gewerkt en nu is hij er! De vakantiefilm. Of beter: ze zijn er. Allemaal filmkes, verstopt achter de foto’s.

Hier en daar zit wel iets waar Luc nog niet 100% tevreden over is, maar dat moet hij maar wegwerken in de definitieve versie, waar wijzelf constant in voorkomen en die dan, uiteraard, enkel voor ons bestemd is.

Voor op het blog vind ik deze echt heel erg geslaagd.
 
 

Woensdag 30 juli 2014
Lochranza Castle
Kildonan Castle
Zie je Pladda Island en Ailsa Craig?

 
 
Donderdag 31 juli 2014
Kilpatrick Preaching Cave
Kilpatrick Dun (Cashel)
Meallach’s Grave
Lagaville ruins
maar buiten onze wil,
vonden we geen Lagaville

 
 
Vrijdag 1 augustus 2014
Falls of Eas Mor
Loch Garbad

 
 
Zaterdag 2 augustus 2014
Ardrossan
Falkirk Wheel
Falkirk

 
 
Zondag 3 augustus 2014

Segedunum Wallsend
Whitley Bay

 
 
Maandag 4 augustus 2014
Stevenage

 
 
dinsdag 5 augustus 2014
Saint Margaret’s at Cliffe
Thuis

Ik weet niet of het hier al aan bod kwam, maar ik ben niet zo pro McDonald’s en aanverwanten. Ik denk dat we er een keer waren, lang geleden, met Amke en Ella. Bij Quick waren we wel enkele keren. Maar om nu te zeggen: “kom we gaan eens naar McDonald’s/Quick” … neen hoor.

Nu had Luc in het station van Utrecht toch de Burger King gezien en hij wou daar eens gaan eten, bij Burger King wel te verstaan, daarom niet specifiek in Utrecht.

Bij meerdere service stations in de U.K. heb je zo een Burger King en we besloten dat we onderweg naar Stevenage wel eens bij één van deze zouden langs gaan. We stopten en bestelden. Luc wou een hamburger. En ik? Ik nam dan maar een sweet chili chicken wrap.

We namen geen volledige maaltijd. We vinden dat dat niet zo meevalt als je nog moet rijden.

Ik zag het al onmiddellijk, die hamburger, dat was een tandvulling, zo klein heb ik die nog niet gezien. En mijn chicken wrap smaakte maar eigenaardig. Maar toen kwam die knul afgestevend met een nieuwe verpakking, excuseerde zich omdat hij me een vegetarische had meegegeven. En jawel, die chicken wrap was verduveld lekker.

In Stevenage hadden we niets gepland, maar dat hotel stond daar eigenlijk ingeplant in een winkelcentrum. En daar was een McDonald’s.

We hebben de proef op de som genomen. We zijn er ’s avonds binnen gestapt. Luc nam wel een volledige maaltijd deze keer, die had honger natuurlijk. En ja, de hamburgerbroodjes zijn er wel groter.

Wat ik nam? Wel, een chicken wrap, geen sweet chili deze keer, maar een chicken and bacon. De sweet chili was beter. Nu moet ik natuurlijk die van McDonald’s nóg eens proberen … of zelf maken.

Het staat hier al meer vermeld dat ik me afvraag of één van ons beiden soms de “I” van informatie ergens op mijn of zijn voorhoofd heeft staan.

Er wordt ons dus altijd om raad en informatie gevraagd tot op het irritante af.

Als je met twee in Whitley Bay naar die infoborden van die metro staat te kijken, ongeïnteresseerd weliswaar omdat je geen zin meer hebt om nog wat rond te gaan rijden om te eten, en er komen zo twee trezen je vragen welke metro ze moeten pakken … du-uh …

Eigenlijk hebben ze dan geluk dat wij zo een brave mensen zijn, anders zouden ze zo eens op een verkeerde plaats kunnen uitkomen. Het toppunt? Het wordt ons zelfs niet in dank afgenomen dat we durven zeggen dat we dat niet weten omdat we geen Whitley Bayers zijn.

Net zomin als dat kieken dat daarna aan Luc een sigaret kwam vragen. Dat overkwam hem ook al eens in Liège Guillemins, weet je nog? (Zou dat nu door die Axe komen?) Die geloofde hem ook niet toen hij zei dat hij niet rookt.

We konden de auto gerust op straat laten staan, zei ze, het was zondag. Misschien keken we wat verbaasd want ze ging verder en zei dat ze op zaterdag nooit zou aanraden om die auto maar op straat te laten staan.

Mogelijk zag ze dat we er helemaal niets meer van snapten. Ze vervolgde en zei: “stag and hen parties”.

Blijkbaar zakken ze daar in die streek allemaal af naar de kust en palmen het mooie kustplaatsje in. Het stadje is op zijn retour. Of dat de schuld is van die stag and hen parties, daar hebben we het raden naar.

Zij zei dat Whitley Bay sedert de opkomst van Tynemouth fel achteruit gegaan was, dat nu iedereen naar Tynemouth ging als ze wat wilden beleven. Het verbaasde ons dan ook zeer dat ze ons Tynemouth aanraadde toen we zegden dat we nog ergens wilden gaan eten.

Na een poging om die metro te nemen, wat we opgaven omdat we geen zin hebben na die rit, ook nog eens te gaan uitvlooien hoe laat en waar en hoe die metro reed, zijn we toch maar in een lokaal restaurantje in Whitley Bay wat gaan eten.

Niet veel soeps? Ach ik weet het niet. De mash and sausages waren op, zei het kind achter de comptoir. Ik heb er nu nog altijd zijn in. En Luc zijn cola maakte ze zo straf dat hij compleet doorzichtig was. Er zat enkel een kleurke in het water. Toen hij terugkeerde en tegen de barman, het kind was er efkes niet, zei: “it doesn’t look like coke and it doesn’t taste like coke” kreeg hij onmiddellijk een andere met de excuses van het huis.

We maakten een wandeling langs de kust. Het was echt wel een mooi kuststadje maar er was veel dicht, ook dichtgespijkerd. En hun pronkstuk, the Spanish House, was afgezet met houten panelen.

Toen we daarna in de pub nog eentje gingen drinken lazen we het bord bij de voordeur. In de zaak waren stag and hen parties verboden en de toegang werd geweigerd aan groepen van meer dan tien personen.