Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Maand: september 2014 (Page 1 of 3)

woman biting gray nails in her mouth

Zelfverdediging

Ooit als kind heeft men me leren zwijgen door alles wat ik vertelde in het belachelijke te trekken of twijfel te zaaien over het al dan niet waar zijn van het vertelde.

Ik zweeg dus, discuteren is niets voor mij.

Ik hoef ook geen geslijm of mensen die me naar de mond praten, gewoon doen is al meer dan genoeg. Maar dat gedoe, dat er enkel op uit is om zichzelf interessant te maken moet ik ook niet.

Zwijgen dus!

En toen kocht ik “Tooth & Nail”, een politieroman van Ian Rankin. Ik vind het verhaal op zich niet veel soeps, maar op zeker ogenblik beseft die rechercheur dat hij precies doet waar hij meestal een een hekel aan heeft. Hij beschrijft het voornoemde en hij noemt het “in de verdediging dringen” van de gesprekspartner. Hij voegt er ook nog aan bij dat diegene die het doet, best weet dat de andere verloren is als hij er op in gaat.

Juist! Zwijgen tot het bittere einde …

Uitgelichte afbeelding:

    “Woman biting gray nails in her mouth” – Photo by Rodolfo Clix on Pexels.com.



Flitsend op de weg

Laatst kreeg ik een mail. Ik krijg wel meer mail, maar in deze mail werd me een aanbod gedaan. Zie je, voor 14 € kon ik een gans jaar de updates van de flitsers downloaden op de tomtom.

Ik heb dat niet gedaan, gewoon omdat ik vind dat dat dikken truut is. Wij maken er ons een eer van om ons aan de aanbevolen snelheid te houden. Die aanbevolen snelheid is soms ook uitermate ridicuul maar dat is een ander zijn probleem.

Voor die 14€ zouden ze er beter voor zorgen dat dat navigatiesysteem de exacte toegelaten snelheden kent, want dat doet die niet. Hij bezorgt ons een attaque als we, volgens de tomtom dan toch, te snel gaan.

Dààr zouden ze beter in investeren. Op sommige wegen hier mogen we 20 km per uur sneller en dat ding blèrt dat horen en zien vergaan.

Den John

En neen, we hebben het niet over die kaalkop van den TV. Het is een personage dat zich John noemt om te kunnen spammen. En blijkbaar dacht die het licht gezien te hebben want hij kwam er twee keer door, voor ikzelf hem in de smiezen had.

Ik had een excuus, ik was op één van de evenementen en dan vermindert mijn natuurlijke waakzaamheid wat het blog betreft.

Nu ja, den John antwoordt dus gewoon op een logske, maar hij doet dat in het Engels. Het kan. Het kan altijd, dat hij wel leest wat er staat maar het zelf niet in het Vlaams uitgelegd krijgt. Het kan. Maar zijn reacties zijn aan de slijmige kant, zo wat zoals die van in de begintijd van de blogs van diegenen die kwamen reageren omdat ze zelf op bezoekers visten.

Ik zou aan John geen woorden vuil gemaakt hebben, ware het niet dat de man, als het al ene is en geen robot, ineens nood bleek te hebben aan een luisterend oor. Hij schreef:

Today, while I was at work, my sister stole my apple ipad and tested to see if it can survive a 30 foot drop, just so she can be a youtube sensation. My apple ipad is now destroyed and she has 83 views. I know this is entirely off topic but I had to share it with someone!

Spammer of geen spammer, hij maakte me aan het lachen, vandaar …

De derde partij

Ietwat verwonderd bekeek ik een vermelding die ineens opdook naast een filmpje dat ik op Youtube zette. Ze hadden het over een derde partij.

Ik weet wel dat mensen rechten hebben op hun werk, maar we hadden altijd de aanbevelingen gevolgd van mensen die het konden weten. En dat was altijd goed verlopen. Tot ze die vermelding naast het bewuste filmpje zetten.

Youtube geeft dan wel enkele alternatieven waar geen rechten op zitten. En blijkbaar heeft Youtube zo een lijst met 150.000 gratis nummers maar die lijst krijg ik niet te zien. Misschien zoek ik niet goed. Een belangrijk feit echter is dat Luc die alternatieven niet zo geslaagd vindt.

Luc heeft dan maar ineens contact opgenomen met SABAM. Ik zag hem steeds zorgelijker kijken. Blijkbaar is het zo goed als onmogelijk om die wetgeving te volgen. Eerst moet SABAM gecontacteerd worden, voor élk liedje of muziekstukje, die op hun beurt gaan uitzoeken wie de rechthebbende is. Van een plezante hobby zou het al snel een ellendige bedoening worden.

Ik ging dan maar even elders op zoek, want je moet altijd andermans rechten respecteren. Ik heb de oplossing gevonden, zowat alles is te vinden op internet. En daar ben ik niet kwaad om, want als ik telkens eerst moet opladen bij youtube om te weten te komen of het kan … daar word ik ook lichtjes kierewiet van.

Whisky van Arran

Toen we thuis kwamen met onze Whisky uit Arran, wist Broer te vertellen dat hij bij hem in de buurt die whisky kon kopen, goedkoper dan in Arran Distellery zelf. Broer zei dat niet om af te doen aan ons geschenk, want hij vervolgde met te zeggen dat Whisky die je van ginds meebrengt nog altijd dat tikkeltje meer heeft.

Hoe dat zo komt? Blijkbaar zijn de Schotse accijnzen duurder dan uitvoerrechten en kan je op deze manier hier goedkopere whisky vinden.

Laatst kwam Luc thuis, hij keek heel eigenaardig en hij zei: “weet je, in het winkeltje over de berg? Daar hebben ze Arran whisky van 12 jaar oud”.

Goed om weten, dan halen we daar een fles als we whisky willen schenken en dan houden we de fles die we meebrachten. Want inderdaad, die heeft dan wel net dat ietsje méér.

Hoedoededa?

Vroeger, als iemand iets uitlegde en diegene aan wie het werd uitgelegd, snapte het niet zo direct, stelde men al snel de vraag: “moet ik er een tekeningkse bij maken?”

Nu vragen ze dat niet meer, ze leggen het zelfs niet meer uit. Je krijgt direct een filmpje voorgeschoteld als je op internet de krant leest bekijkt of als je wat wil opzoeken.

En dat vind ik nu maar niets. Als ik wat opzoek over de werking van het blog en ik vind zo een filmpje dan ga ik al balen nog voor ik er aan begin. Want zeg nu zelf, vroeger nam je de tekst, las een stukje waarna je het nodige deed alvorens de volgende stap te lezen en te zetten.

Met een filmpje gaat dat niet. Ik speel daar dus niet in mee en ik vraag me af: “kunnen de mensen niet meer lezen?”

Geerteminne – een streekproduct

Geerteminne, of Geertenminne zoals het soms geschreven wordt, is een streekproduct.

Het is een drankje dat oorspronkelijk bedoeld was om te drinken bij een afscheid en om de reiziger een goede thuisvaart te wensen.

Het was dus een uitstekend presentje om mee te nemen voor een etentje of dergelijke.

Een paar maanden terug wilde Luc een fles halen. Het winkeltje was dicht. De uitbaatster ging op pensioen.

Sedertdien hebben we nergens in Landen nog Geerteminne gevonden.

Mopperen is voor mutsen

Dat is de titel van een hoofdstuk in het boek: “Handboek voor de bitch” van Jan Dijkgraaf, dat ik me ooit eens kocht in een zotte bui. Nu ja, Jan Dijkgraaf wijdt daar maar een hoofdstuk van een halve bladzijde aan, want mopperen, ja, dat is voor mutsen.

Het is een feit dat mopperaars wel degelijk invloed hebben op het humeur van anderen, lees: mijn humeur. Ze mopperen de hele dag, ze mopperen over van alles en nog wat. Het werk zint hen niet, veranderingen zinnen hen niet … Wat zint hen wel? Mopperen?

Sedert ik op het vorige evenement een vrouw hoorde die het ook maar pure ellende vond, ze zei zelfs dat ze er ’s avonds veel vermoeider door is, heb ik besloten dat ik volgende keer er gewoon komaf mee ga maken. Diegenen die met mij willen werken … nu ja, kort gezegd, niemand verplicht hen om te komen werken, ze melden zichzelf.

Ze mopperen ook over het eten, net kleine kinderen op een zee-, bos- of andere klassen. Ja, gezien de lange dagen wordt het avondeten aangeboden door de firma. De traiteurs zijn niet dezelfden op elk evenement, dat hangt van de locatie af.

Dat je de ene al meer lust dan de andere is een normale zaak, maar ze viseren echt wel die ene. Die maakt namelijk gewoon patatten met groensel en vlees. “Veel te flauw” zeggen ze,. “Smaakloos” heet het bij anderen. “Niet te vreten” is er ook al zo ene.

Op een dag, ergens vorig jaar, was ik de commentaren ook grondig beu en had gezegd dat het niet over een luxerestaurant ging en dat ik het best lekker vond. “Dat hangt er van af wat je thuis gewend bent” sneerde ze nogal gemeen.

Ik houd het meest van eenvoudig eten. Het verschil tussen die grootkeuken en thuis is dat het thuis in kleine hoeveelheden wordt klaar gemaakt.

Maar enfin, ik hield woord en zei niets meer. Maar daar gaat ook verandering in komen. Ik ben het beu dat ze mijn avondeten verbrodden door hun zurige opmerkingen. En dat zal ik hen volgende keer zeggen ook. Of ik zet me elders of zij zwijgen.

Ondertussen ben ik er uit. Die maaltijden? Zo kookte mijn moeder ook. Weinig zout, groenten wat lang gekookt, kroketten die hun jasje uittrokken. Pas op, dit zijn voorbeelden van mijn moeders kookkunst en heeft niets te zien met de grootkeuken van nu.

Gedachten op de loop

Zaterdag zei Luc ineens: “wil ik nu eens folie gaan halen en potgrond, dan kan ik die die bloemenbak afwerken?”

Zo gezegd, zo gedaan.

Maar tegen dat hij thuis kwam bedacht ik dat die bak misschien zou moeten verplaatst worden als die mannen de verwarming komen installeren.

Nu is het gerief hier wel, maar de bak is nog niet klaar. Achteraf gezien had Luc die bak wel kunnen afwerken. De grond had nog kunnen wachten tot in november.

En neen, het was deze keer niet omwille van pijn aan ons goesting, seffens denken ze nog dat dat chronisch is. We hebben er alleen niet aan gedacht.

Amke en de blaaskes

Soms denkt een mens aan iets, of vraagt zich gewoon iets af. Dat deed ook Amke.

“Waar heb je de naam Slow vandaan gehaald, oma?” vroeg ze. En ik legde uit dat ik die niet had gevonden, maar Luc zelf en dat in een tijd dat ik hem nog niet kende. Ik vertelde dat hij die naam had gekozen omdat hij pas een pc had en vond dat hij te traag typte.

Amke knikte begrijpend.

“Dat is niet zo gekomen hoor” kwam Luc tussen. “Slow stond voor: Super Luc ontdekt web” zei hij.

Amke knikte nog begrijpender.

Page 1 of 3

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén