Met spijt in het hart moet ik bekennen dat ik de intonatie niet kan weergeven waarop mijn zoon: “jama mama!” kan zeggen. En dat was wat hij zei, toen hij zaterdag mijn telefoon in ogenschouw nam.

Hij zei: “jama mama!” gevolgd door de vraag: “waarom koop je zo een telefoon als je hem niet volledig gebruikt?”

Ik legde het uit, dat ik niet overal aan dat internet wou gebonden zijn, dat dat soms heel erg asociaal is. Maar hij heeft zo een koppig trekske en zei: “je kan toch wifi gebruiken, daarvoor moet je geen mobiel internet hebben, dat heb je zo al”. Hij had een punt.

En toen Querida met de ingebouwde zaklamp stond te zwaaien en hij met die mogelijkheid op de proppen kwam om titels van gespeelde muziek weer te geven, dacht ik: “ja, dat had ik eigenlijk ook wel gewild”.

Maar toen hij opperde dat ik misschien een klein beetje mobiel internet …

Jama Zóón!