Een mannenvest, niet te oud, niet bepaald nieuw ook niet, maar meer nieuw dan oud. Dat vest was voorzien van een logo dat achterhaald was en bleef in de kast omwille van dat logo. En Luc bleef maar rondlopen met een versleten sportvest.

Ik beloofde hem vorige vrijdag dat ik zou trachten dat logo er af te halen. Mocht het zichtbaar zijn, dan kon ik er nog wat anders over naaien.

Zaterdagmorgen, ik sta op, open de deur van de woonplaats en wat is me dat? Zijn halve kleerkast ligt op de schommelstoel.

Ik vraag: “wat is me dat?” “Je ging toch dat logo van die vest halen” zegt hij.

Waarschijnlijk heb ik de stapel kleren nogal raar bekeken en aangezien ik van de hand Gods geslagen leek, vervolgde hij: “en dat is het shirt waarvan die draad los was”. Ik knikte.

Bovendien bleken er ook nog twee broeken enig mankement te vertonen.

Ik heb me voorgenomen om in het vervolg eerst de kleine lettertjes te lezen als ik beloof om ergens een logo af te halen.