Het is al heel lang geleden, ik zal zo een jaar of negentien geweest zijn, toen ik vernam dat oudere koppels die hulpbehoevend waren, gescheiden werden: hij in het oudemannentehuis, zij bij de ouwe vrouwkes. Ik vond dat niet kunnen. Die mensen waren hun hele leven samen geweest en in mijn, toen nog romantische, geest waren alle getrouwde stellen nog altijd smoorverliefd.

Later hoorde ik van veranderingen, van service flats en ik vond dat allemaal een hele verbetering. Al moet ik zeggen dat ik helemaal anti-ouderlingenhuizen, in welke vorm dan ook, ben.

Denk je nu dat de verregaande betutteling voorbij is? Niets van! Vorige week rezen mijn haren ten berge, zo kort als ze zijn, bij het lezen van een artikel in de gazet, dat het had over seks in rusthuizen.

Dat is toch om te gillen!

Na ons moe, de paster, de paus en wie weet wie nog allemaal, die allemaal hebben getracht seks, die geen kindjes voortbracht, te weren, gaan er zo een paar afgestudeerden, die betaald worden voor verzorging, elementaire rechten gaan schenden.

Over vergaande betutteling gesproken!