Het was een West-Vlaamse man die me vertelde dat er in het West-Vlaams een bevestiging bestond die klonk als: “toetoet”. En ineens wist ik weer dat dat niet enkel in het West-Vlaams zo is.

Tante Marie van Brusseg(o)em zei dat namelijk ook.

Het gesprek dat ik ooit hoorde werd zachtjes gevoerd en ik veronderstel nu dat het wel eens een sappig verhaal kan zijn geweest.

Tante Marie had daarop met grote ogen en hoogst ongelovig geantwoord: “ndoet!” waarop haar gesprekspartner, nu niet meer fluisterend antwoordde: “toetoet Marie, toetoet”.

Dat het verhaal over een mannelijk (of onzijdig?) iemand ging was klaar en duidelijk. Bij een vrouw had tante Marie: “zendoet!” gezegd.