Dat Pepijn van Landen hier nog erg aanwezig is, is misschien wat overdreven, maar hij heeft wel veel nagelaten voor diegenen die later Landen zouden bevolken. Zo, in de beginperiode dat wij hier woonden, zouden we de platte tombe eens gaan opzoeken.

We volgden de wegwijzers maar wat we niet zagen was een platte tombe. We lieten het maar voor wat het was en dachten er al die jaren niet meer aan.

Vorige week liepen we er zo op. Je zou er dichter bij moeten kunnen, maar die weg of dat wegeltje vonden we niet. Omgeploegd?

Misschien denken we er binnen een tiental jaar nog eens aan.

Een sms-conversatie:

Van Luxemburg over Landen naar huis gekomen. Sloef is verzorgd.

Was dat pakje nu bij de post?

Oh shit… Vergeten uit te halen…

Passeer je nog langs daar?

Ah nee…

Dacht ik al …

Vannacht, één week later, vond ik het het pakje inderdaad bij de post.

De mooiste holle weg in Brabants Haspengouw is zeker Via de Longa, met flanken tot wel tien meter hoog.

Op het Landense grondgebied werden nog enkele onverharde holle wegen voor het nageslacht bewaard, waarbij de Longa op de grens met Tienen en het Waalse Gewest het meeste indruk maakt.

De Longa is een gedeelte van een oude Romeinse weg, een diverticulum van de heirbaan Tienen-Tongeren, die Tienen met Landen verbond. Deze holle weg is een van de mooiste en diepste van Vlaanderen, ook al heeft hij de laatste dertig jaar erg te lijden gehad van moderne landbouwinvloeden, sluikstorten en een gebrekkig beheer. Een gedeelte van de merkwaardige flora is verloren gegaan o.a. ruig klokje, donderkruid, voorjaarsmorielje. Toch blijft dit geklasseerd monument op de wandelaar een speciale charme uitoefenen door zijn grootte, zijn microklimaat, de galerij-achtige begroeiing en vooral de rust die hij uitstraalt.

En zo is het.

En hij is beschermd.

In de periode van het gedoe rond de wandelbloesjes en de appels kreeg ik ook nog een factuur. Die factuur was identiek aan de factuur die ik een maand ervoor kreeg.

En toen kreeg ik een aanmaning. Toen ik reageerde en zei dat er twee keer hetzelfde werd gefactureerd, werd de toon grimmiger en eisten ze hun geld binnen vijf dagen. Ik kon niets doen, ik zat in Sunparks en had geen internet.

Wat deed ik? Ik betaalde de tweede factuur toen ik thuis kwam en stuurde onmiddellijk een grimmige mail terug zeggende dat de betaling de deur uit was maar dat ik niet inzag dat ik twee keer moest betalen voor iets dat ik maar één keer had.

Géén vijf minuten later ging de telefoon. “Daar heb je ze” zei Luc. En ja, grote excuses want inderdaad het was fout gefactureerd. Ze hadden zich gebaseerd op hun werkurentabel en daardoor zagen ze dat er twee facturen waren maar ze hadden de facturen zelf niet goed nagekeken en blablabla … Ik zou in elk geval een creditnota krijgen en mijn geld zou teruggestort worden. Ze belden zodat ik niet zou denken: “wat voor zijn er me dat”. Dat ik dat al dacht, heb ik maar wijselijk voor me gehouden, ik moest daar nog een flink sommeke terugkrijgen.

De vraag is nu: verder gaan met deze, die in de toekomst misschien voorzichtiger zullen zijn vooraleer grimmig te worden of uitkijken naar een andere?

Dat is de vraag. Het gaat hier niet om het woord maar om het logo. Daar zit namelijk een verschil in. In het Engels gaat het om “walking” of “hiking”. En die beide woorden worden in ons geval als “wandelen” vertaald. Dus welk logo kiezen voor de geplande activiteit?

Wandelen is niet echt wat wij doen, wij stappen. Al heeft “wij gaan stappen” in Nederland dan weer een andere betekenis. Maar “hiking” vind ik dan weer heel wat anders. Even opzoeken dan maar. En wat blijkt? Er is geen vaste definitie noch een bepaling van verschil.

Nu wil het toch lukken zeker, dat ik opeens tijdens het stappen aan die Brabantse trekmeisjes uit het liedje van Urbanus dacht. En ja, bij de jeugdbeweging deden wij trektochten. Al denk ik dat die misschien niet zo lang waren als de wandelingen die wij tegenwoordig doen. Ik was kind en later, als ik zelf leidster was, waren de anderen kind.

Maar trekken is dan weer heel wat anders en op trektocht is geen werkwoord.

Dus besliste ik dat ik het wandellogo zal gebruiken. Of het nu over verharde of onverharde wegen gaat en ongeacht het aantal kilometers en ondanks het feit dat we toch beiden onze rugzak meenemen.

Binnenkort in Schotland zal ik dan het logo wel even wisselen, daar is het namelijk iets woester en moeilijker begaanbaar.

Zoutleeuw is een oud stadje, een mooi stadje. En ze doen er dan ook veel voor om het te promoten.

Zo kan je fantastisch wandelen in de buurt van Zoutleeuw … alleen leiden daar niet alle wegen naar Rome maar wel degelijk naar die historische stadskern. Ofwel vertrekken ze er, ofwel komen ze er langs. “Dat is om hun horeca te promoten zeker” zei ik tegen Luc.

Nu blijkt natuurlijk dat niet alleen de wandelwegen door al dat moois geleid worden, ook de fietsroutes passeren daar. En als het daar nu bij bleef …

Neen! Ook de auto’s moeten er door. Die mooie oude kerk staat in de steigers, maar die auto’s moeten er door. Waar andere steden het verkeer mijden in hun centrum maken ze daar net dat je erdoor moet.

Van al dat moois zie je niet veel meer, je hebt je ogen nodig om niet van je sokken gereden te worden in al die chaos.

En hun horeca promoten? Na een minuutje opzoekwerk had ik het antwoord gevonden. Inderdaad!

Het is een verschrikkelijk verhaal, vind ik. Het ellendige is dat een mens machteloos staat tegen de kracht van iets negatiefs.

Hij is halfweg tussen twintig en dertig en verslaafd. Hij weet het en is er zelf bang van. Hij vraagt zijn vader om hulp, maar weigert de echt goede raad om zich te laten opnemen. Dàt bedoelde hij niet met hulp.

De vader vraagt zijn zus, tante van de betrokkene, om even mee te helpen de zoon te overreden. Ze zitten allemaal samen om het te bespreken, inclusief de vrouw van de vader, die verpleegster is.

De zus keert zich tegen de vader en gaat samen met de knul een sigaretje roken en als ze binnenkomen zegt de verslaafde boosaardig: “en jij bent mijn moeder niet”.

Reactie van de zus? Hij is te streng voor zijn zoon.

We hadden onze auto nog niet zo lang toen er bij de White Cliffs of Dover zomaar vogelkak op de voorruit gedeponeerd werd. Alhoewel ik lang twijfelde- en nog twijfel trouwens- of het wel vogelkak was gezien de uitgekiende plaats van beide vlekken zo vlak voor ons beider gezicht en hun twijfelachtig uitzicht, heb ik besloten het maar bij vogeltjes -in het betreffend geval vogels- te houden.

(Lees verder onder de foto)

Sedertdien zeg Luc zo van tijd tot tijd dat hij eens naar de carwash moet. Niet omwille van stof zoals bij de meeste andere auto’s, ook niet vanwege modder -het is geen crossvoituur- maar inderdaad omwille van de vogelkak.

Nu overdrijft hij natuurlijk schromelijk als hij zegt dat de hele auto volbesch… is, maar het is inderdaad een feit dat onze auto uitermate verleidelijk lijkt voor de, hun gevoegdoende, vogelpopulatie.

Eindelijk een beetje zin in de waanzin? Volgens mij wel.

Hoe mindfulness en zen eigenlijk werken doet er niet toe, het is niet aan mij besteed. Als er wat op mijn lever ligt moet het er af. Dat velen denken dat ik boos ben als ik wat geagiteerd praat vind ik niet zo prettig, maar ik neem hen zoals ze zijn, ze moeten mij ook maar nemen zoals ik ben. Tot dat laatste besef ben ik pas enkele jaren terug gekomen, toen ik besefte dat het toch nooit goed zou zijn en dat er maar één persoon op de wereld is met wie ik moet kunnen leven en dat is met mezelf. Dat Luc ook met mij kan leven is mooi meegenomen.

Dus kreeg ik de kriebels als ze over zen begonnen. We hebben gezien hoe dat werkt. Iedereen moet zen zijn, iedereen moet accepteren wat hen overkomt behalve de zenpredikers zelf.

Die ene avond heb ik gezien hoe die reageren als ze een vliegescheet op hun zenleven krijgen. Ze draaien door! Maar oh! Het is niet hun schuld, ook niet de schuld van diegene die het doet. Neen! Het is mijn schuld, onze schuld, iedereen zijn schuld. Want wij hadden niets gedaan om het te voorkomen en wij deden ook niets toen niemand wist wat doen.

Later hoorde ik van iemand die, omwille van haar beroep, ook zen op haar bord kreeg dat dat aanzien werd als goede zen, of zoiets, weet ik veel. Dus weer hetzelfde, het heeft niets met een levensopvatting te zien maar alles met henzelf.

Wat mindfulness hier nu mee te zien heeft? Het is gewoon mijn interpretatie dat het een beetje op dezelfde manier werkt als zen. Ik las dan ook met graagte het artikel dat zegt dat je beter een bord kan stuk gooien om je af te reageren.

Ik gooi geen dingen stuk, ik sla met de deuren.