Het was me de week wel, die eerste week van de laatste evenementen. Na allerhande pech, die we de komende dagen nog gaan vertellen, kwam die woensdag.

Wat oorzaak was speelt geen rol, wel het feit dat ik tegen de grond ging, niet languit maar nog maar eens op mijn knieën. Na een poosje voelde de rechterknie weer normaal aan, terwijl die linker knie ging rebelleren tegen die broekspijp die er rond zat.

“Je ziet bleek” zei Luc. “Je moet echt gaan zitten met dat been omhoog” oordeelde K. “We gaan naar Spoed” poogde Luc. “Dat zou toch beter zijn” zei ook Amar.

En toen ging ik maar naar Spoed. Bij Spoed verliep alles nogal vlot. Het zat niet echt goed met die knie, maar hij was niet gebroken. Ze zouden die even in een steunverband inpakken en ik moest pijnstillers nemen vóór de pijn kwam.

“Ik neem een foto” zei Luc, voor die knie werd ingepakt.

En nu pikkel ik rond met een stijve poot. De foto van de ingepakte knie is bewogen, maar ik heb geen zin om nog eens te poseren. Hij zal moeten volstaan.