The community spirit that you’ll experience on Arran is second to none (and we’re not just talking whisky here!). The island and its people are renowned for their character, teamwork and hospitality. You can experience that same community spirit at many island events – or just by chatting in a shop, or attending a ceilidh in a village hall.

Uit: Arran 2015 – Island guide

Na de vriendelijke Schot op de ferry, op zich al een unicum aangezien we vorig jaar geen persoonlijk contact met Schotten hadden, onze landlady is namelijk Duits, hebben we dit jaar pas de vriendelijkheid van de mensen daar ondervonden.

Al snel nadat we op Arran waren, kwam ik tot het besef dat ik mijn powerbank in de rugzak voor de evenementen had laten zitten. En dat met die runtastic die ik absoluut bij het wandelen wou gebruiken én de foto’s die ik wou nemen. We vroegen even aan de man van het tankstation, die ons enkele mogelijkheden opgaf, waar we een powerbank konden kopen. Maar na vijf uur zijn alle winkels dicht behalve de Co-op, maar die heeft zeker geen powerbanks.

Na een compleet vergeefse rondgang bij al die winkels -het waren er toch drie- stapte ik maar bij de Tourist Info binnen. Het verdict kwam snel: een powerbank kopen op Arran? Daar was geen sprake van. Dat hadden ze niet.

Maar! Weet je! Zij had er eentje. Thuis! Dat had ze gekregen en ik mocht die lenen. Ze zou even haar man opbellen en dan kon ik het ding een kwartiertje later ophalen.

Ik was sprakeloos en kon enkel een onnozel bedankje over mijn lippen krijgen. Zo perplex stond ik!

We hadden daar toch in Brodick moeten zijn en gingen maar ineens ons dagelijks rantsoen inslaan, waaronder ook een paar blikjes bier voor ’s avonds.

We dachten dat de kassierster grappig wou zijn toen ze zei dat ze ons dat bier niet kon verkopen omdat het nog geen tien uur was. Ik keek even naar de klok, ze volgde mijn blik. Ze zei dat het zelfs om acht voor tien niet kon. Dat is een Schotse wet.

We zijn dan maar even bij de toeristische dienst langs gegaan, hebben dan het bedrag in nikkel bij elkaar gezocht (anders neem je daar aan de kassa toch de tijd niet voor) en zijn die blikjes gaan halen.

Gelukkig moesten we ons ID niet voorleggen om aan te tonen dat we oud genoeg waren.

Het regende niet op Machrie Moor. Er zat wel koude wind en af en toe een spatje. Maar dan kom je een zuurkijkende vrouw tegen die wel gekleed lijkt voor een overwintering op Nova Zembla.

Waarschijnlijk was dit niet haar vakantiekeuze geweest.

Bij de Glenashdale Falls liep het dan weer anders. Hij, enige man van het gezelschap, wou de waterval zien. De twee jongere vrouwen -vermoedelijk zijn dochters- wilden verder. Moeder de vrouw stond tussen twee vuren. Ze spoorde hem aan om door te lopen.

We wisselden enkele woorden, het waren Fransen en ze spraken geen Engels, vandaar. En die waren joviaal, zoals Fransen joviaal kunnen zijn.

Wij gingen verder, stopten ergens aan een picknicktafel, genoten van het uitzicht en zagen hem -furieus- voorbij stomen. “Ohlala” dacht ik “daar zit een vlieg op de lamp”. Iets later slenterden de drie vrouwen -op pumps- voorbij. Nu is de weg van Glenashdale Falls naar de Giant’s Graves wel één van de best begaanbare die je je kan indenken, maar pumps?

Wat opviel was dat er van die jovialiteit niets maar dan ook niets overbleef. Ze keurden ons geen blik meer waardig.

Nog wat later, wij waren inmiddels bij de Giants’ Graves aangekomen, stoomde hij terug die berg op. “Die gaat terug naar de waterval” zei ik tegen Luc. Wat verder zaten de drie vrouwen van die typische toeristenfoto’s te nemen. Je weet wel: poseren als een standbeeld, poseren als een verleidelijke diva en dies meer.

Bij de auto gekomen kwam hij er aan langs de kant waar wij vertrokken waren. Hun auto stond blijkbaar naast de onze. Hij keek zoekend rond, greep zijn gsm en belde om te zien waar zijn vrouwvolk bleef. Die kwamen er op hun honderdduizend gemakken aangeslenterd want stappen lukte blijkbaar niet meer op die pumps.

Waarschijnlijk was dit ook niet hun vakantiekeuze geweest.

Die eerste dag, zaterdag, waren er de Highland Games. Daar zouden we niet naartoe gaan. Maar er zou een parade zijn van bagpipebands. Die wilden we wel zien.

Voor het begin hadden we al de opwarmertjes. Tijd om te filmen en foto’s te nemen. En de parade? Ach ja, Arran is maar een klein eiland. Er waren vier bands in die parade. Luc filmde en filmde en ik nam foto’s, waarbij één vierde van die parade aan mijn neus voorbijging omdat één of ander vrouwmens, net voor mijn neus ging staan. Ik vertikte het om weg te gaan, Luc zou me wel de nodige foto’s bezorgen.

Die avond keken we naar een reeks zelfjes die Luc had gemaakt met de GoPro. We lachten ons een kriek. Hij maakte de camera leeg en keek sip. Hij had vergeten die zelfjes op te slaan. We lachten groen.

En het lachen verging ons helemaal toen we de filmpjes van de parade wilden bekijken. Want wat had hij gedaan? Hij had zich vergist in start en stop zodat alle randgebeuren en zijn voeten en boordstenen op de film stonden, maar de bands zelf niet.

Nu ja, we hadden het toch wel meegemaakt en waren er zelfs zo in opgegaan dat we besloten dat we niet meer naar het Schots weekend in Alden Biezen gaan. Dat is nep. Allemaal bands die hetzelfde aireke spelen zodat ik het beu ben gehoord.

Die Schotten, die hadden meer op hun repertoire.

Dus, nu moeten we het doen met de foto’s die ik heb. En wou ik ze oorspronkelijk allemaal op dezelfde plaats hebben, wat door die voorkruipende vrouw niet kon, heb ik van allemaal maar een andere pose gekozen.

Toen we Arran naderden lag het er nog altijd zoals die dag, dat we er vorig jaar vertrokken. Ik was blij dat ik het eiland zag, dat wel.

Later, toen we aan die tafel bij het venster zaten, leek het net of we er nooit weg waren geweest.

Hij zat samen met ons op de ferry. En we hadden een beetje veelzeggend naar elkaar gekeken, hij en ik, toen een paar mensen met kinderen op het bankje waar we zaten, kwamen plaats nemen, waarbij één van de kinderen haast op zijn schoot kwam te zitten, waardoor hij met een ruk opschoof en haast op mijn schoot kwam te zitten.

Zoals gezegd, we hadden elkaar eens veelbetekenend aangekeken, waarop we aan de praat geraakten. Hij was oorspronkelijk van de Macrae Clan, zei hij. Hij had geen kilt maar wel de plaid met hun kleuren. Die droeg hij trouwens ook niet op die boot. Hij droeg een jeans met een jeansvestje, had wel lange haren, waar hij een bandana, eveneens in jeans, over geknoopt had.

Hij wou ook wel eens naar Brugge. Dat had hij zichzelf al lang beloofd. Hij woonde wel op Arran, al kwam hij uit de echte Highlands, maar Arran … “Arran is scenery” wist hij te vertellen.

Wat ik van Brugge dacht, heb ik maar wijselijk voor mezelf gehouden.