Ergens eind augustus viel er een brief voor Luc in de bus. Die kwam, volgens zijn hoofding, van de FOD Economie. Het betrof, volgens zijn onderwerp, een enquête naar de arbeidskrachten.

Op vraag van Eurostat, werd Lucs huishouden toevallig geselecteerd om aan deze enquête deel te nemen. Verder stond ook nog dat het, volgens het Koninklijk Besluit van 10 januari 1999, om een verplichte enquête ging, waarbij alle gezinsleden van 15+ aanwezig moesten zijn.

Binnen de maand zou er met ons iemand contact opnemen, mét legitimatiekaart voor een tijdstip van dat interview. In het geval we op het ogenblik van het interview niet thuis waren (na contact voor afspraak?) zouden we een visitekaartje vinden met een nieuw tijdstip.

Ik zocht zo een beetje op google en ja, blijkbaar zijn we niet alleen. Maar ik vond ook vermeldingen van mensen die zegden na die brief nooit nog iets gehoord te hebben. En toen vergaten we het hele zaakje.

Tot we van het vorige evenement thuis kwamen en een kaartje onder de deur geschoven vonden -we hebben ook wel een brievenbus- dat iemand zich bij ons thuis had aangeboden maar we waren, helaas, niet thuis. En dat zonder voorafgaandelijk contact en een telefoonnummer waar een naam moest staan en een blanco lijntje er onder voor het telefoonnummer. Hij of zij zou op 22 september om 18.20 terug langskomen.

Dat was de dinsdag van Vielsalm en aangezien we die zondagnacht -lees maandagochtend in de vroege uurtjes- thuis waren gekomen en we die maandag al zouden vertrekken belde ik het nummer. Ik kreeg het antwoordapparaat en ik zei dat ze op 30 september -vandaag- konden komen. Luc zei: “die zal nu wel terugbellen” maar daar hebben we niet op gewacht. We hebben pak en zak genomen en de deur achter ons dicht getrokken.

En ja, toen we terugkwamen flikkerde het rode lichtje van de telefoon. We waren tijdens onze afwezigheid opgebeld door dat nummer. Zodoende kunnen we ons afvragen of die afspraak nu doorgaat of niet. Gelukkig had ik die ook om 18.20u gezet. Dat is een tijdstip waarop we, onder normale omstandigheden, thuis zijn.

Ik kreeg een mail van e-lotto. Daarin staat een barcode en met die barcode kan ik voor 5€ mijn favoriete trekkingsspel spelen. En dat omdat het vandaag de dag van de klant is.

Gelukkig is die nog geldig tot 3 oktober want deze klant ziet het echt niet zitten om daarvoor speciaal een verplaatsing naar de gazettenwinkel te doen.

Ik post ze misschien zo vaak niet meer, maar ik heb soms nog wel eens bedenkingen bij één of ander.

Zo bedacht ik, nadat iemand me vertelde dat hij liever met mannen dan met vrouwen werkte, omdat mannen wel eens botsen maar vrouwen daarentegen écht gemeen zijn, dat het dan blijkbaar toch een geluk was dat de wereld door mannen wordt geregeerd. Stel je al die oorlogen eens voor met die écht gemene vrouwen aan het roer.

En nog eentje, een ander iemand betreffend, ach ja, een kleintje, een ietsiepietsie leedvermaak, gemeen vrouwmens zijnde, toen ik dacht dat zijn niets zeggen toch heel erg veelzeggend was.

Ik kan dus niet meer wenen, janken, huilen, bleiten, … of hoe je het fenomeen waarbij het water uit je ogen stroomt ook wil noemen. Het lukt me niet. De voorlaatste keer was begin 2006, de laatste keer 2011. En vroeger was ik ook al nooit een snotteraar geweest.

Ik mis dat, dat gevoel van opluchting als je alle ellende uit je hoofd voelt vloeien en je daarna pakken lichter voelt. Maar het gaat niet.

Er werd me aangeraden me eens af te zonderen en me eens lazarus te drinken, maar dat vind ik geen optie. Als het al zou helpen, zou ik achteraf nog met koppijn blijven zitten op de koop toe want ik ben geen drinker.

En nu blijkt het toch wel waar te zijn zeker, dat eens goed huilen oplucht. En voor een groot deel van de mensheid is het waar als het in de gazet gestaan heeft, maar ik had die gazet helemaal niet nodig om dat te weten.

Eens goed bleiten is een luxe, maar aanleidingen zoals die van 2006 en 2011 kan ik echt wel missen.

Je leest het wel meer, de bewering dat iedereen wel een dubbelganger zou hebben.

Het is inderdaad frappant dat heel veel mensen -meestal vrouwen- Luc lijken te herkennen -en dat ook zeggen- maar dat het helemaal niet kan. Want Luc heeft geen verborgen leven, daarvoor spenderen we al te veel tijd samen, om niet te zeggen: “alle tijd”. Zelfs de kassierster in Lamlash Bay dacht dat hij een vriend van haar was.

Luc is dus een populair exemplaar.

Ikzelf ben niet gedubbeld blijkbaar, of die woont heel ver weg.

Of mogelijk ben ik een uniek exemplaar.

Het kan gebeuren dat ik in mijn schrijflustige dagen enkele logjes ineens schrijf, die in concept zet met het idee: “ik publiceer die wel als we op de evenementen zijn”, want ik heb niet altijd -zeg maar zo goed als nooit- tijd of zin of inspiratie om op de avonden van de evenementen nog één of ander aan het blog toe te vertrouwen. En dan put ik uit die reserve.

Nu echter had ik zo een reeks logjes die steeds maar weer werden opgeschoven omdat er andere mijn voorkeur genoten. De dag voor het voorbije evenement echter besloot ik dat het tijd werd om daar eens werk van te maken, met andere woorden: die doorschuivende postjes eens te publiceren.

Ik zou liegen als ik zeg dat het me spijt dat ik zulke lichte schrijfsels heb voorgeschoteld. Ik ben blij dat ze eens gepost zijn en dat mijn conceptenmap, dan niet leeg, maar toch lichtjes opgeschoond is.

Waarmee ik nog niet heb verteld dat we terug thuis zijn, wat bij deze dus ook klaar en duidelijk moge wezen.