Soms spreekt een boek me aan en dan breng ik het mee. Soms begin ik er in te lezen en leg ik het terzijde en denk: “foute aankoop”. Waarom zou ik niet kunnen zeggen, is het de aanzet van het verhaal, een schrijfstijl die me niet ligt of ben ik het zelf die op het ogenblik dat ik begin te lezen niet in de goede bui ben? Wie zal het zeggen.

Nu zat ik laatst toch zonder leesvoer en ik zag het boek liggen bovenop een doos waar ik alle boeken in leg die ik ooit eens op de rommelmarkt wil verkopen. Ik greep het. Ik wou lezen en als ik wil lezen dan zal ik lezen, al is het een boek dat ik ooit -ik weet zelfs niet meer wanneer- meebracht om het ongelezen weg te leggen.

Dit keer legde ik het niet terzijde, na enkele bladzijden was ik geheel verdiept in wat ik las. Ik kon het niet in één ruk uitlezen, er kwam een evenement tussen, maar de week daarop las ik het volledige boek uit.

Ik ga er me nog een boek van Harlan Coben kopen. Eén om te beginnen! Want ik heb al gemerkt dat hedendaagse schrijvers de neiging vertonen om een succesformule van een eerste boek eindeloos te herhalen in hun volgende. En dan haak ik ook af.