Ik zette me aan de tafel, schonk me een tas thee in en haalde mijn voorziene rantsoen te voorschijn. Ik stond er verder niet bij stil. Dat is nu eenmaal zo mijn gewoonte als ik bij de evenementen ben.

Maar nu had ik geen rekening gehouden met de mensen die ook op dat ogenblik hun pauze wilden nemen. Ik had moeten uitkijken. De vrouw zei: “ik heb het ook zo gedaan”. En ja, ik wist wat ze bedoelde. “Maar” ging ze verder “ik nam wel de duurdere, want ik vond dat in deze -waarbij ze een beweging richting mijn maaltijd maakte- teveel suiker zit”.

Antwoordde ik daarop? Neen. Ik eet al zo weinig dat ik het niet wil laten vergallen door één of andere die oordeelt zonder mij te kennen. En ja, het gaat geweldig goed met het gewicht. Ik ben bijna terug op mijn gewicht van 2011. Aan de bmi veeg ik mijn voeten, zoals gezegd is die niet reëel.

Als ik dat gewicht van 2011 haal, zit ik binnen de gezonde grens die Runtastic aangeeft. Wil ik daar in het midden belanden moet er nog wel meer af. Maar dat is een zorg voor later.

Suiker? Dat is nu precies wat niet eerlijk is. Mijn koffie drink ik zwart, puur. Ik houd niet van zoetigheid behalve een enkele keer dat mijn corpus een nood aan chocolade krijgt en ik vermoed dat het te wijten is aan een tekort. Wat gaat een onbekende dan over mijn suikergehalte gaan leuteren?

Bovendien mag wat ik eet toch nog altijd lekker vinden, of niet soms?