Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Maand: januari 2016 (Page 1 of 4)

Rond het vuur

In die tijd toen ik zo wat jaarlijks in de Spaanse Pyreneeën zat, leerde ik ook een Catalaans gebruik kennen. Die mannen zetten namelijk een grote pan op waarin ze een hoop ingrediënten kapten, het vuur in de pan sloegen en een lied begonnen te zingen. Dat hoorde erbij, beweerden ze. Het had allemaal iets weg van een iets stouter scoutskampvuur met allemaal ruwe bonken.

Ondanks de diepe sneeuw en de koude nacht was het helemaal niet koud. De sfeer zat er in en wat in die pot zat verwarmde je helemaal. De koffiebonen die je binnen kreeg? Uitspuwen. Neeneen, niet netjes in je hand, maar liefst zo ver mogelijk weg.

De smaak herinner ik me niet meer. Ik weet alleen dat het mijn ziel verwarmde tot in het putteke van mijn tenen en dat mijn haar er recht van ging staan.

Pas veel later dacht ik terug aan dat gebruik en ik kon me toch de naam van dat brouwsel niet herinneren zeker! Bij tijd en wijle heb ik gegoogeld, zoekfuncties allerhande uitgeprobeerd. Ik vond het niet terug. Tot nu ergens tussen kerst en nieuwjaar, ik de juiste google-opdracht gaf.

Cremat is a popular drink in Catalonia, north east of the Spanish peninsula. It is drunk along the Mediterranean Catalan coast, which is known as “Costa Brava”. While it burns, people sing traditional songs called “habaneres”. Probably Catalan sailors that traveled from Cuba invented it while on board.

Ga ik het maken? Ik weet het niet. De winteravonden zijn niet meer zo bonkig. De sneeuw is er ook niet meer. Ik heb geen nood aan vuurtjes tot in mijn tenen en bovenal, we zijn niet in Catalonië.

Ik ben gewoon blij dat ik het vond zodat de mogelijkheid er wel in zou kunnen zitten mocht ik het willen.

Hoe jammer

Bij het grasduinen in oudere logjes val je zo soms nog op iets.

Ik keek op en vroeg: “Amke, kan jij nog steeds met tien vingers typen?

Ze zei: “neen, ik typ zoals Luc, met twee vingers”. Maar toen ineens zag je dat ze het zich herinnerde en ze zei: “maar ik heb die spelcomputer nog ergens in mijn kast staan, ik zal eens kijken”.

Meestal verlies je bepaalde vaardigheden niet meer, eens je ze gekend hebt, maar in dit geval heb ik sterk mijn twijfels.

Cookies

De eerste keer dat ik over cookies hoorde als het over pc ging, is lang geleden, nog voor ik Luc kende. Toen werkte één of ander niet meer en moest ik cookies wissen. Ik moest nog gaan zoeken waar die cookies te vinden waren.

Een paar jaar terug kwam er een wet dat elke website moet verwittigen dat ze cookies gebruiken. En ja, ik accepteer.

Ondertussen komen de cookies mijn oren uit. Je kan nergens meer op klikken of die melding komt er door. Op zich wel goed, maar ondertussen weten we het wel zeker. Zouden ze nu geen algemene cookie-acceptatie kunnen programmeren zodat je niet telkens opnieuw en opnieuw die cookies moet gaan accepteren.

Had ik het niet gezegd

En zo begint het! We zegden het nog, toen op 17 juni, toen we lazen dat ze in Maleizen bij Overijse een nieuwe, hyperkatholieke school zouden beginnen, met inbegrip van kennis van de Mechelse catechismus.

Ik schreef toen dat het me niet kon schelen …

Zolang ze dat maar niet algemeen gaan invoeren.

Het heeft niet lang geduurd. Minister Crevits gaat stappen ondernemen tegen de school, omdat ze …

forse kritiek heeft op het reguliere katholiek onderwijs

.

Zoals gezegd, zo begint het. Niet tevreden zijn met het feit dat je je eigen mening mag hebben, maar nog gaan verwachten dat een ander jouw mening moet overnemen.

Dat ze dat bij de andere kant niet over hun kant laten gaan blijkt uit het feit dat het Katholiek Onderwijs Vlaanderen en het aartsbisdom vindt dat de hyperkatholieke school een wereldvreemde opvoeding geeft.

Zij echter hekelen het Katholiek Onderwijs omdat er atheïsten en moslims lesgeven en omdat anticonceptie ook aanbevolen wordt.

Verdeeldheid tussen de katholieken! Of zou het toch maar zijn omwille van het tegenvallend aantal leerlingen?

Kom op Belgen! Doe der wat aan!

Ik ben een klein beetje geschokt!

Ik weet wel dat het vroeger een affront was als je dronken was. Dat lijkt nu anders. Nu stoefen ze er over.

Maar vroeger was het ook zo dat je een heel slechte naam kreeg als je teveel van partner wisselde, toch zeker als meisje.

Nu zag ik laatst toch een krantenartikel waarin staat dat België achteraan bengelt als het over het aantal bedpartners gaat. Dat het daarbij om iets meer dan slapen gaat, is -volgens mij dan toch- klaar en duidelijk. En het klonk een beetje alsof we niet goed genoeg ons best deden.

Ik wist dus niet wat ik moest verwachten. Gelukkig zijn het er geen 75 zoals ik eerst had gelezen omdat de tekentjes op de telefoon zo klein waren dat ik de komma niet zag.

Digibesitas

Ze hebben weer een nieuwe term uitgevonden. Het bundelt de nieuwe én klassieke media (Bron: De Redactie) in die mate dat we ons kunnen afvragen welk toestel we niet meer zouden kunnen missen.

Dat noemen ze nu digibesitas. Net of het een ziekte is. Neen! Het is een verslaving in het ergste geval maar meestal een gewoonte. En dan is de vraag: “Moeten we afkicken? (Bron: De Redactie.)

Voor wat mezelf betreft? Neen. FB en twitter heb ik nooit gewild en de toestellen zijn gebruiksvoorwerpen. Vroeger liep ik naar de kast met de encyclopedie van mijn vader en zocht wat ik wilde zoeken. Dit is handiger. Zeker dat deze encyclopedie bijgewerkt blijft terwijl een gedrukt exemplaar veroudert. De woordenboeken blijven nu ook in de kast. Alle gegevens, waar je anders moest voor telefoneren, zijn nu zo te vinden.

Wat anderen betreft? Ik zou het logisch vinden dat men van elke verslaving wil afkicken. Ik vind het storend, ja, dat al die telefoons wel vanzelf uit de broekzak, de rugzak of de sjakosj lijken te glijden, zelfs op plaatsen waar die niet thuis horen. Niets zo storend als een gesprekspartner die constant op dat scherm zit te kijken.

Maar ik vond het vroeger ook storend dat, als je ergens werd uitgenodigd, de televisie de hele tijd aanstond én bekeken werd, of dat ze bij mij op bezoek kwamen en vroegen om die televisie aan te zetten, waarbij je zelfs moest zwijgen om te luisteren wat het kaske te vertellen had. Maar toen was ik diegene die lastig was.

Een Nederlandse bakker gaat de klanten die met de telefoon in de weer zijn laten wachten.

Volgende quote vinden wij dan weer erg eenzijdig.

Het is heel erg storend. Je voelt je echt behandeld als oud vuil als mensen bellen terwijl jij daar staat af te rekenen.

Want, zo voelen klanten zich soms ook.

Spielerei

In een poging om oudere logskes op te vrolijken, wilde ik alle dubbele afbeeldingen er uit.

Maar wat dan met Kulleprul?

Oh ja, ik had er al haast overal een afbeelding bij van een ander spook. Maar die spookjes waren te schattig. Dat klopt niet met het beeld dat ik van Kulleprul heb. Het moest de oorspronkelijke afbeelding zijn, maar dan toch iets anders. Ik wou hem als achtergrond.

Hoe dat uit te werken, vond ik relatief snel. Maar dan moest het lettertype nog zichtbaar zijn op zowel bleke als donkere gedeelten. Geen enkele kleur kwam in aanmerking.

En dan heb ik dit bedacht. Bedenken ging sneller dan doen maar hé … Ik vind dat het resultaat er mag zijn. En dat met Kulleprul die meekeek! Gelukkig maar was Murphy tijdelijk afwezig.

Ondertussen zijn alle logskes over Kulleprul al aangepast.

Maar die titel … Dat lukt me nog niet. Dat komt nog wel eens … Ooit! Als ik nog eens gedoemd ben om het rustig aan te doen.

Geloof ik nu in Kulleprul? Allee komaan! Het is toch plezanter om een spook de schuld te geven dan om mekaar wat scheef te lopen bekijken.

Dramatiek in de Ikea

An liep gewoon met haar moeder en zus, op een gewone avond, door de Ikea. Nu is de Ikea niet mijn favoriete winkel waar ik zo maar eens zou door lopen. Maar An wel dus. En haar ma en haar zus ook.

En toen zag An daar plots bij de hoek met de koopjes een koelkast. Een koelkast, flink afgeprijsd, dat zag An, die zich zo rond die periode de fiere eigenaar van een nieuwe woning mocht noemen, wel zitten.

Niet alleen kan zo een koelkast niet in een boodschappentas van de Ikea maar ook niet in de auto, waar An ook de fiere bezitter van is. Alle geluk bij elkaar, kon die koelkast wel in de auto van An haar ma/zus. Ik was er niet bij, ik weet dus niet hoe het allemaal in zijn werk is gegaan om die koelkast in die auto te krijgen, maar dat is toch gelukt. En toen wou An naar buiten want de auto mét koelkast stond in de parkeergarage binnen.

Ma en zus vertrokken en -zoals gezegd- wou An naar de buitenparking, naar haar auto om ook te vertrekken. An liep de trap af, ze wou de lift niet nemen, An is nogal sportief, maar beneden kwam ze voor al die hekken te staan. In dit geval: gesloten hekken.

An liep terug naar boven waar ondertussen nergens nog een auto te bespeuren viel en een levende ziel ook al niet. Ze besloot dan maar om te roepen. Er moest daar toch nog ergens iemand zijn, zo meende ze. Ze riep: “Hallo! Hallo!” omdat, zoals ze later vertelde, “help! help!” toch zo dramatisch zou geklonken hebben.

Nu is zo een verhaal natuurlijk grappig … als het goed afloopt. Dat deed het wel, al deed de bewaker in kwestie net alsof de schuld bij An zou gelegen hebben. Want hij had de laatste auto afgewacht en had afgesloten. Met voetgangers in een parking had hij geen rekening gehouden.

Al bij al, An had een koelkast en wij gewoon een hilarisch verhaal.

pske van mske:

    An is een fictieve naam. Elke gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval.



Win for Life Mineur

Elke eerste maandag van de maand is het “Happy Monday” bij de Lotto en dan krijg ik een mail om me aan dat heuglijk feit te herinneren:

Speel vandaag maandag 4 januari 2016 minstens één e-game* op e-lotto.be en je krijgt van ons gratis een extra kans om te winnen. We storten voor het einde van de week €2 op je speelrekening. Zo wordt maandag 4 januari een Happy Monday!

Dat wil zeggen dat ik elke maand op enkele dagen tijd twee e-games speel. Een Win-for-Life Deluxe, nu toch al enkele jaren in het begin van een maand en dan eentje voor die Happy Monday, die, als puntje bij paaltje komt, toch als gratis kan beschouwd worden. Dat zal nu zo de vierde keer geweest zijn. Ik koos voor een Subito.

Bij beide won ik. Ik had 10€ bij de Win-for-Life Deluxe en 2€ bij de Subito.

Op donderdag krijg ik een mail om me te zeggen dat ze die beloofde extra kans op de speelrekening gaan zetten. Maar ik krijg ook een mail om me te bedanken voor mijn deelname aan de Win-for-Life Mini. Die heb ik niet gespeeld.

Ik heb hen opgebeld. Ze hebben een overzicht per klant blijkbaar en ik zou die Win-for-Life Mini op maandag 4 januari gespeeld hebben. En daar stopt het, daar loop je tegen de muur want dan krijg je op alles wat je zegt steevast: “het moet van bij u komen”. Niet dus. Maar even nagaan wat fout kan gaan of kon gegaan zijn, dat zat er niet in.

Luc was vroeger diegene die zich bezighield met de Lotto. Sedert we die e-Lotto hebben, bemoeit hij zich daar niet meer mee. Ik geloof -al weet ik het niet zeker- dat hij zelfs de inlog daar niet kent. En waarom ik die mail dan pas op donderdag krijg, dat vraag ik me ook af.

Ik heb dus de telefoon neergelegd en heb me voorgenomen het nu echt wel extra in de gaten te houden, want stel dat er ook maar iets fout gaat bij het linken van die mail? Ik weet het niet. Ik weet enkel dat ik zeker en vast geen Win-for-Life Mini speel. Nooit! Eén kans op vijf om te winnen? Dat is weggegooid geld.

Een schaduw op papier

Ik heb het gevonden, het boek van Sophie Hannah, die van de erfgenamen van Agatha Christie toestemming kreeg om een misdaadmysterie met Hercules Poirot in de hoofdrol, te schrijven.

Toen ik het vond heb ik maar even in het logje van die dag, bij de reacties geschreven:

Hebbes! En voor 9,99 €.

Maar omdat dat daar zo onnozel stond, heb ik het nu weggehaald.

Het boek zelf? Zoals verwacht. Het hoofdpersonage heet Hercules Poirot, maar is Hercules Poirot niet. Het personage komt gewoon niet uit de verf. Het verhaal hangt met haken en ogen aan elkaar en is zo waterdicht als een verroeste zeef.

Had Sophie Hannah haar personage anders genoemd, had geen kat het boek gelezen. Hoe de zakelijke kant met de erfgenamen geregeld is, gaat me niet aan, maar volgens mij heeft ze niet voor de nagedachtenis van Hercules Poirot gedaan. Die is er echt niet beter van geworden.

9,99€ om tot de conclusie te komen dat mijn eerste opinie:

ik was een beetje uit mijn hum terwijl ik dacht: “wat is me dat nu? Enkel Agatha Christie mag over Hercules Poirot verhalen”

de juiste was.

Ik ga het boek houden. Ik ga het zelfs bij de Agatha Christies zetten, als ik ooit die boekenkast heb.

Page 1 of 4

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén