Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Maand: maart 2016 (Page 1 of 4)

Zijn we niets vergeten?

Dat vroeg Luc toen hij als een volleerde butler de woonplaats binnenkwam met iets op zijn hand dat ik eerst niet kon thuisbrengen en waarvan ik dacht dat het een schaaltje met een versnapering was.

Foute inschatting! Het was gewoon …

Na de eerste kine had ik ijs op die schouder moeten leggen. Na de tweede? Dat wist ik niet. Zodoende deed ik het maar en maande Luc me aan om toch maar na te vragen of dat telkens moest. Dat mocht.

En daar stond hij dus met die gekoelde koud/warm-zak in zijn hand. Niks versnapering, maar wel erg attent.

pske van mske:

    En gezien de passende titel van hierboven kunnen we ook zeggen dat we de verjaardag op één april -morgen dus- ook niet vergeten zijn. Na bijna vijf jaar bloggen gaf ik er de brui aan bij Skynet, begon hier en verhuisde het oude blog.



Uit eten

Aangezien we er niet waren met Zonekes verjaardag, had die nog altijd een etentje te goed.

Zoneke koos voor de Peppermill in Zoutleeuw.

Hieronder een foto van Querida’s bordje.

Ik ben Belg …

Een week geleden na de eerste ontzetting en ongeloof, schreef ik:

Lafheid valt niet uit te leggen
Te veel woorden die niets zeggen
Stilte …

Maar toch! Het deed me deugd, ergens eind vorige week, te lezen dat President Obama zijn medeleven uitsprak met de Belgen.

De Belgen? Dat is toch dat volk dat niets voor elkaar krijgt? Want na de aanslag wist iedereen dat die zou plaatsvinden, behalve de Belgen. Hopelijk leest men -tussen de lijnen- de sarcastische toon die ik in deze zin leg. Want als iedereen het wist, behalve die Belgen, waarom heeft die iedereen dan niet ingegrepen?

Neen! Daar staan ze weer met hun betuttelend denigrerend vingerke. En die pers van ons gaat er in mee. In plaats van uit te zoeken hoe in de toekomst dit soort drama’s te vermijden, gaat de politiek in het verleden kijken, zoeken wie toch maar de schuld zou kunnen krijgen.

En de schuld? Dat zijn zij, die een verkeerde kronkel in hun hoofd hebben, die doden om te doden, die kapot maken voor de kick.

Iedereen dekt zich alleen maar in of promoot alleen zichzelf. Medeleven vind ik daarin ver te zoeken.

Ooit knipte ik columns uit een krantje, op voorwaarde dat ze me aanspraken of een boodschap inhielden. Jammer genoeg heb ik die eens weggegooid (vrees ik).

Daar was er eentje bij die het had over de doden van de oorlogen van de voorbije eeuwen in cijfers. In het begin waren het enkel soldaten, daarna vielen er burgerslachtoffers, meer en meer burgers en het stukje eindigde met te zeggen dat we bij de volgende oorlog maar beter soldaat konden zijn dan burger … Iets om stil bij te staan.

Cijfers? We kunnen het aantal slachtoffers van alle aanslagen gaan opsommen, te beginnen met 9/11, de metro in Londen, in Madrid, Frankrijk, maar ook in Ankara, in Syrië, Iran, … Ik ga hier niet alle aanslagen vermelden met de kans op zere tenen te trappen. Maar zere tenen genezen wel.

Maar één cijfer kennen we niet: het aantal slachtoffers dat niet gevallen is omdat de Belgen verhinderd hebben dat die kerel en zijn kornuiten een raid in Brussel uitvoerden zoals in Parijs. Ook iets om stil bij te staan.

Verder rest er niets anders dan verdriet. Verdriet om zoveel nutteloos leed. De aanslag in Brussel zal nog heel lang voelbaar zijn voor diegenen die jarenlang moeten revalideren, voor diegenen die iemand verloren en ja, ook voor de Belgen.

Om te eindigen verwijs ik naar een mooi stukje, geschreven door Bart Schouppe:

Proud to be Belgian“.


Terug naar het dreefke

Toen een hele poos geleden, in de linker kolom een pootje opdook bij een postje over het dreefke besloot ik dat we in de aankomende lente nog maar eens die richting zouden uitgaan om er een foto te nemen.

Het dreefke is eigenlijk helemaal geen dreef maar een rustige macadamweg met een rij bomen ernaast. Het mooie is dat je hier van boven op de berg zowel “het dreefke” in de verte kan zien en dat je ook het andere, in Overwinden, op een hoogte ziet staan.

Vorige zaterdag was een uitgelezen gelegenheid om onze stapschoenen terug aan te trekken. Jammer genoeg waren we wat stil gevallen. Reden genoeg met de winter, de schouder en de goesting. Hoe dom toch.

Het tochtje is acht kilometer lang en ondanks het feit dat we er geen last van ondervonden, voelden we wel dat we te lang hadden stilgezeten. Alhoewel? Stilgezeten? De evenementen kan je nu niet echt stilzitten noemen. Maar goed, we leerden er uit dat we in de toekomst, winter of geen winter, goesting of geen goesting, toch maar moesten doorzetten.

Zoals gezegd, de routine was er uit. Ik had mijn gsm vergeten op te laden, gelukkig zat de powerbank vol en ook het fototoestel had maar een half gevulde batterij.

De eerste die we tegenkwamen was er ene die uit zijn slee gedonderd was toen hij na Kerstmis huiswaarts keerde. Zijn binnenwerk lag verspreid over de weg en zijn trieste restanten.

Verder waren andere restanten ook nog talrijk aanwezig. De overvloedige regen had de plassen goed gevuld dat het kleine zeetjes waren waar we langs moesten. Langs, jawel, zo een beetje evenwichtsoefeningen op de smalle richels die overbleven van de berm.

Het dreefke was opgekuist. Geen foto’s te nemen van rommel. Ik besloot er dan maar een foto van rommel bij te zetten van een andere wandeling, eentje in Zoutleeuw van het begin van 2015.

Achteraf gezien had ik het indertijd helemaal niet over rommel en afval, maar wel degelijk over tuinafval en etensresten. Die waren er nu ook wel. Jammer genoeg paste die van Zoutleeuw dus niet helemaal in het plaatje. Ik heb het dan maar anders opgelost.

De Runtastic deed het, in tegenstelling van wat ik verwachtte, terug correct. Ik had wel opgezocht wat de reden kon zijn, zo na een update, had een futiliteit gevonden, waarvan ik dacht dat het niet zou helpen. Maar volgens mij werd hij weer bijgewerkt, want bij de twee eerste kilometers verwittigde Julia(?) me over het aantal afgelegde kilometers en de tijd dat we er over hadden gedaan.

Ik was na de wandeling dan ook vooral blij. Yep! En dat omdat we er eindelijk terug aan begonnen zijn, dat de Runtastic niet afgevoerd moest worden maar weer funtastic was en ook met mijn nieuwe compagnon, het fototoestel, al zal ik nog moeten wennen aan dat gewicht rond mijn nek.

Pasen: een nieuw begin

Feest van leven – Feest van licht

Dat was het en dat zou het moeten zijn

Toch fijne paasdagen gewenst

Ik denk – denkt hij

Ik keek door het keukenvenster naar de miezerige regen daarbuiten.

De merel scharrelde rond in de verdroogde afgeknipte takken van de klimop die wij nog niet opruimden.

Zocht hij nestmateriaal? Zocht hij eten?

En ik vroeg me af …

Zou zo een merel nu op een regenachtige morgen ontwaken en bewust denken: “vandaag ga ik wat tussen die klimop krasselen”?

De ouwe getrouwe

Het ging al een poosje niet zo goed. De laptop kraakte en zuchtte.

Hij moest af en toe wat aangepord worden en dat vond Luc niet zo grappig, wat ik dan weer niet zo grappig vond omdat ik weet dat alles eens verslijt maar dat dit ooit één van de aankopen was waar ik het meeste plezier heb aan beleefd.

Ondertussen staat hij al haast twee jaar tot Luc zijn beschikking. Maar gisteren gingen de usb-poortjes stuk. En laten repareren? Zo een oude laptop?

Luc zit al met de handen in het haar, want er staan ook nog altijd filmpjes op de laptop. Dat zou dan al de derde op rij zijn waar filmpjes op staan waar hij niet meer aan kan. Het zou toch eens tijd worden dat hij er werk van maakt. Twee desktops en nu ook de laptop laten leeghalen, alles op één van zijn externe schijven laten zetten en dan alles eens verwerken op zijn eigen blog, dat hij nog altijd moet maken – al heeft hij er eentje waar we het niet willen over hebben, omdat het nu eenmaal is wat het is, onbruikbaar dus.

Ik zat dan ook gisteren zo wat te zoeken op laptops die zouden kunnen voldoen voor het verwerken van die filmpjes en zo. Maar als je een echt goeie wil -die harde schijven verslijten blijkbaar sneller door filmgebruik- zijn ze nogal prijzig.

Of we gaan eens horen of deze nog herstelbaar is of het wordt eens een dagje laptoppen!

Insmeren met olie of vaseline

De eerste kine heb ik nu gehad. Alles zat potvast en dat aan beide schouders en mijn nek.

Er kwam nogal wat vijs-, draai- en masseerwerk aan te pas, die eerste sessie. Of het nu beter is weet ik niet echt.

Ik weet wel dat ik lang geleden naar Tervuren naar een kraker ging die een paar keer een beweging deed die krak zei in mijn nek en dat die toen echt wel veel beter aanvoelde.

Ik heb altijd voorgesteld dat Luc die handeling zou aanleren, het lijkt een omhelzing, maar dan eentje met een knakske, maar hij is niet echt enthousiast te noemen.

Nu ja, die dokter van lang geleden zei dat je dat niet kan doen bij iemand die je liefhebt omdat je dan vreest om pijn te doen. Eén van de collega’s kent die techniek, misschien moet ik het hem maar eens vragen, maar dan is de vraag of ik dat wel vertrouw want blijkbaar is het ook niet helemaal zonder gevaar.

Ik zal maar eens afwachten wat het wordt zonder kraken, misschien is dat zelfs helemaal niet nodig.

Lente maar dan anders

Vorige maandag, de eerste dag van de lente, had ik een lentefoto willen plaatsen. Maar gezien de week afwezigheid ervoor, week waarin ik toch geen foto’s kon nemen, wou ik die foto al eerder nemen, daar in Egmond aan Zee namelijk. Dan had ik mooi de tijd om die ook nog op de planning te zetten.

Het mocht niet zijn. Ik vond niets wat me zou laten zeggen: “dàt is het!” Ik wou iets origineels.

“Wat noem je origineel?” vroeg Luc.

“Schaapjes zijn niet meer origineel” zei ik. “Gele bloemekes eigenlijk ook niet meer …”

Luc dacht even na vooraleer hij vroeg: “en een schaap dat een gele bloem opeet?”

Aangezien de lente zich sedert maandag niet meer laat zien, ons schaap zich helemaal niet om bloemen bekommert en wij -nog geen- gele bloemen hebben …

Een kraan in de douche

En zoals beloofd, komt hier ook nog een vervolg op de historie van de douchekraan, die was voorzien voor de achtste week van dit jaar.

Maar, zoals het bij ons altijd gaat, was die kraan er niet de achtste week. Dat was al duidelijk op de website van de winkel. Er stond wel dat ze de elfde week zou beschikbaar zijn. Nu ja, dat was ook niet slecht. Zo rond die periode moesten we daar toch ook nog eens voorbij.

Maar wat nu intussen, aangezien een bad relatief gevaarlijk bleek voor mijn schouder? Pas op hoor, ik heb ondertussen wel al meerdere keren het lot uitgedaagd, maar dan wel héél voorzichtig. Wel, we kochten een goedkope douchekraan. Die is toch niet verloren, die kan altijd nog ergens als vervanger inspringen, moest het nodig zijn.

En ineens bleek die thermostatische kraan beschikbaar en dat gedurende de negende week al. Nog altijd niets mis natuurlijk, tegen het einde van de tiende week zouden we al vertrekken naar onze bestemming voor de elfde week. Maar wat dan? We hadden maar 48uur om ze terug te zenden bij enig mankement en we zouden die al meer dan een week in de auto hebben vooraleer we thuis waren.

Na contact met de winkel -ik sprak maar ineens af dat we die kraan de twaalfde kwamen halen- bleek dat die 48 uur eigenlijk enkel telt eigenlijk voor uiterlijke schade en/of tekortkomingen. Dat konden we daar ter plaatse dan ook onmiddellijk controleren.

Luc heeft die gisteren maar onmiddellijk geplaatst. En blij dat we zijn. Zingen onder de douche lukt toch beter dan zingen in bad! Zeker weten.

Page 1 of 4

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén