Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Maand: april 2016 (Page 1 of 3)

De wilde narcissen

Het stond al maanden op de planning: ik zou de lentebloeiers eens gaan opzoeken op plaatsen waar ze in groot aantal aanwezig zijn. Kon ik weten dat ze haast allemaal samen zouden gaan bloeien.

Na de wilde hyacinten en de bosanemonen waren er ook nog de wilde narcissen. Narcissen zijn nu niet de bloemen waar ik wild van word, dus besloten we ze maar te negeren. Vermits we echter weer in onze wandelschoenen geraakt waren, veranderde dat. We zouden er een dagje Oostkantons van maken.

Bij de planning kwam een onverwachte speler op de proppen of moet ik saboteur zeggen? Je moet daar namelijk uitkijken voor de schietoefeningen in het kamp van Elsenborn. Vermits er vorige week zaterdag geen probleem was, zetten we dat zo op de planning. Maar dat was buiten de levering -die voor vrijdag was voorzien maar op zaterdag kwam- gerekend.

We stelden de wandeling uit naar zondag. Precies de dag waarop de weerberichten niet het meest schitterende weer voorspelden. We zijn thuis gebleven en we hebben naar Luik – Bastenaken – Luik gekeken.

Nog eens uitstellen tot in de week? Maar gedurende de voorbije week zou er wel geschoten worden! Er was nog een andere narcissenwandeling maar toen las ik dat de narcissen daar drie weken vroeger zouden bloeien dan die op de Hoge Venen, al liggen beide niet zover uit elkaar. Ineens zakte de goesting samen met hele planning in elkaar.

En daarbij, de voorbije week? Heb je het weer eens goed bekeken? Dat was echt geen wandelweer. Die wandelingen lopen niet weg, die zullen we nog wel eens doen, maar dan zonder narcissen.

Moeilijke opgave

Zowel Luc als ik moeten een officieel document invullen waarin we verklaren dat we sedert 1 september 2016 veranderingen hebben doorgevoerd en dat we daar de nodige instanties van op de hoogte brachten.

We moeten ook ondertekenen dat we weten dat valse verklaringen hieromtrent beboet worden.

Wachten tot na 1 september 2016 is geen oplossing omdat we dan de door te voeren veranderingen niet kunnen doorvoeren op 1 september 2016 omdat ze op voorhand dienen te worden aangevraagd.

Geraak er maar wijs uit.

Geen hart

De vrouw bleef staan en ik dacht dat ze wat wou vragen. “Je hebt een steen” zei ze en wees naar het steentje dat aan een touwtje aan mijn hals hangt.

Ondanks het feit dat ik dat wel wist zei ik toch maar “ja, inderdaad”.

Ik dacht dat het gesprek voorbij was, maar neen. “Het is een kleine steen” zei ze. Ik beaamde, ik loop echt niet met een reusachtige kei aan mijn nek.

En toen ging ze pas van start. “Weet je” zei ze en ze begon me daar een uitleg te geven over stenen die je niet door een ander mag laten aanraken en die dood zijn als ze van hun kettinkje vallen en dat je ze dan moet begraven om hun kracht opnieuw op te wekken … Zo ging ze maar door. Eerlijk gezegd, ik had die uitleg ook wel al gelezen maar er niet al te veel waarde aan gehecht.

Toen ik dacht dat ze uitgesproken was liep ik verder maar ze kwam me achterna gehold. Ze zei: “wat ook goed is, is de steen een nacht in een glas zuiver water leggen, er ’s morgens terug uithalen en dan dat water opdrinken”. Dàt had ik nog niet gelezen.

En zeggen dat ik die hanger had gekocht voor de grap.

Dat was zo een opwelling geweest toen ik las dat rozenkwarts iets met liefde te maken had. En ik was toch te oud om met een hartje rond te lopen.

In Oostende was zo een steenwinkeltje en daar kreeg ik de eerste keer te maken met een overdreven eerbied voor stenen. “Afblijven!” zei de verkoopster verschrikt terwijl ik nog niet eens een beweging maakte en alleen maar keek. Ik liep terug naar buiten en niet alleen omdat die stenen dan ook nog zo verschrikkelijk duur waren.

Laat me nu toch kort daarna bij Essenza -De Tuinen in Nederland- hangertjes zien staan mét steen voor 7€ en ze waren nog mooi ook. Ik kocht er twee: een rozenkwarts en een sodaliet omdat men mij ooit vertelde dat die werking had op de inspiratie. “Goed voor het blog” grapte ik maar de blauwe steen bleef wel in mijn “Whitley Bay” kistje liggen.

Na het gesprek met die vrouw overwoog ik om ze alle twee te dragen. Die zei namelijk dat het kon. Maar neen, toch maar niet

Vestimentaire babbel

Er was een tijd dat ik een bepaald onderdeel van mijn garde-robe in duurdere winkels moest halen omdat de goedkopere gewoon mijn maat niet hadden. Toen ik dat één keer vertelde, bekeek men me als een snob, want zie je, bij Hunkemöller was het toch allemaal veel goedkoper en best goed van kwaliteit. Hunkemöller vond ik, in mijn jonge jaren, echt wel een winkel die enkel die maten verkocht voor diegenen die het kledingstuk eigenlijk niet nodig hadden.

Nu zovele jaren later vond ik -toen er ene van de mijne in panne viel en we net in Vielsalm waren- toch een Hunkemöller winkel daar in de buurt. Door mijn constant geruzie met Baskuul vond ik het dan maar kunnen dat ik ineens toch voor goedkoper ging. Het is/was toch maar een tijdelijke oplossing.

Wonder boven wonder! Ik vond mijn gading. En daardoor in mijn voornemen gesterkt om mijn garde-robe op dat vlak uit te breiden, reden we richting Hasselt. Dat was dus eind september en begin oktober 2015.

Nu zo een zes maanden later, tijdens een evenement … krak! Ik mailde Hunkemöller met de vraag of zes maand inderdaad de levensduur was en zo jà, dat ik dan beter weer de duurdere winkels kon opzoeken, want aan dat tempo zou het wel eens een kostelijk grapje kunnen worden. Na een week kreeg ik als antwoord dat ik dat in de winkel van aankoop moest regelen. Een week!

Nu ja, we reden terug naar Hasselt, er was geen probleem, ik kreeg zonder discuteren een nieuwe.

Wat was nu het strafste in het verhaal? Dat iemand uit mijn kennissenkring ging beweren dat je bij zaken als Hunkemöller toch geen belangrijke kledingstukken moet gaan kopen en ze bekeek me alsof ik een seut was.

Sorry hoor jongens, ik weet het! Dit is echt wel een maskeslogske!

Door de ruit, door de regen

Wat doet een mens op een regendag zoals gisteren? Nu ja, wat doet een mens? Het is niet dat ik de hele dag door de ruit zat te turen met de camera in aanslag.

Maar net toen we wilden gaan eten, ging de koolmees ook eten. En terwijl wij naar ROB keken, keek de houtduif naar mij.

De andere, de zwartkop, dateert al van zondag, dus zonder regen.

En tot welke conclusie zijn we nu gekomen? Om vogeltjes te fotograferen -lees: mooi te fotograferen- heb je een -nog- sterkere lens nodig. Maar zo een lens, die is wel te duur om eens een vogeltje dat in de klimop zit op de foto te zetten.

Nu weten we wel dat er al jaar en dag merels huizen in de klimop achter het huis, dat de duif hier sedert vorig jaar ook in de klimop nestelt en dat er vogelhuisjes hangen voor mussen en mezen. Deze laatsten echter vertikken het om in de huisjes in te trekken. Ze komen wel besjes plukken en aan de vetbollen pikken maar huisvesten … oh nee! En voor de zwaluwen zijn we ook weer te laat.

Net toen ik de foto’s zat over te zetten van de camera naar de pc zei Luc: “daar is nog een andere, met iets meer geel”. Ik heb hem niet gezien, laat staan gefotografeerd.

Wat ik nu ook nog weet? Ik moet dringend mijn ruiten kuisen.

Terwijl we daar waren

Natuurlijk gaan we een oude laptop niet laten herstellen. Zeker niet als die hersteller er 119€ gaat voor vragen.

We zijn dus vorige week naar CoolBlue gereden, hebben gekeken, vergeleken, ons licht opgesteoken.

We hebben er ene besteld. Die zou vrijdag geleverd worden, maar het werd uiteindelijk zaterdag.

Terwijl we daar waren zou ik naar de kapper gaan. Na alle miserie, ellende en frustraties zou ik de raad van iemand opvolgen en eens naar een gerenommeerde kapper gaan.

Na alle chicaneurs die ik de laatste jaren heb ontmoet was het een verademing. Kort gezegd, Antwerpen is niet bij de deur, maar dat kan me nu eens niets schelen. Voor die paar keer per jaar dat er een kapper vereist zal zijn zullen we wel een uitstappeke naar Antwerpen plannen. Antwerpen is toch al dichterbij dan Brodick op Arran.

Terwijl we daar waren zou ik ook een nieuw batterijtje in mijn armbanduurwerk laten steken. Dat vertelde ik al.

Eigenlijk was het de bedoeling van dit allemaal op woensdagavond al te schrijven, maar eer we thuis waren was woensdagnacht al een stuk gevorderd en stond de goesting om te schrijven op een laag pitje.

Terwijl we daar waren zijn we ook nog naar het voetbal geweest. Wachtebroer had aan Luc gevraagd wanneer we nog eens meegingen.

Eigenlijk waren alle voorgaande “terwijl-we-daar-warens” ingepland met het oog op deze match. Vandaar dat woensdagnacht al een stuk was gevorderd eer ik aan het schrijven van het blog kon beginnen.

Mollendaalbos

Bosanemonen? Die staan natuurlijk niet alleen in Bertembos. In het Mollendaalbos zouden ze ook massaal aanwezig zijn.

Dus togen we naar het Mollendaalbos. Uiteindelijk gaan we niet enkel om de zeeën bloemekes op de foto te zetten en we maakten er dus een wandeling van.

Massaal aanwezig? Zeeën bloemekes? Hier en daar een plaske zal ook goed zijn. Er waren er dus niet zo heel veel. En bovendien stond de zon niet zo te stralen als donderdag en hingen de bloemkopjes er wat gesloten bij.

Maar een stralende wandeling was het wel. Lang geleden dat we nog zo van een wandeling genoten. Dat is natuurlijk niet moeilijk als we haast de hele winter niet wandelden. Maar zo echt enkel en alleen in veld en bos en wei met enkel aan het einde een stukje tussen de huizen … nog weinig te vinden!

Eigenlijk moeten we deze wandeling nog eens doen … zo tegen de meiklokjestijd.

Bertembos

De planning was om zo een acht kilometer door Hallerbos te wandelen en dan naar Bertembos af te zakken, waar momenteel de bosanemonen ook talrijk in bloei staan.

De locatie in Hallerbos, waar wij de wandeling wilden starten, was niet te bereiken door wegenwerken. Jammer, maar niet helaas gezien de mooie wandeling die we maakten op de speciaal aangegeven route.

Bertembos? We vonden de start van de wandeling niet -mogelijk zijn we niet ver genoeg doorgereden- en de plattegrond van de wandeling die we hadden liet vermoeden dat het overgrote deel dan ook niet door het bos ging.

We zijn naar huis gekomen. Jammer voor de bosanemonen. Maar die hadden we in Hallerbos ook gezien, al waren ze niet zo talrijk aanwezig.

Misschien gaan we nog wel eens terug in de loop van de komende week, mogelijk houden we het voor het volgende jaar.

De foto’s die ik in Hallerbos van de daar aanwezige bosanemoontjes maakte zijn niet bepaald imposant. Daar in Hallerbos worden ze echt wel overdonderd door al dat blauw. Maar ik ga er toch eentje hier onder plaatsen. Het is nu eenmaal niet anders.

Hallerbos

Terwijl Yooya zich in Japan bevindt voor de bloesems van de Japanse kerselaars -waarvan we zeker foto’s verwachten- zijn Japanners hier voor de wilde hyacinten in het Hallerbos.

Ondanks dat we al jaren planden om ook deze bloemenweelde te gaan bekijken, kwam het er nooit van. Ik vreesde echter dat het uiteindelijk te bekend zou worden en dat er massaal zou op af gekomen worden. Het is dus zover. En als we het nog wilden bekijken, was het nu of nooit!

En ja, de massale belangstelling begint zijn tol te eisen. Bron: De Redactie.

Gisteren was een mooie dag en we vertrokken relatief vroeg. Al bij al viel het aantal wandelaars nogal mee. Wat we niet in beeld kunnen brengen is de sfeer van dat bos noch de geur die daar tussen die hoge bomen hangt.

Dure diagnose

Mijn armbanduurwerk werkte niet meer. Ik liet er dus een nieuwe batterij in steken. Ik betaalde tien euro, wat het dubbele is van wat ik normaal aan zo een batterijtje uitgeef.

Twintig minuten later en een hele winkelstraat verder kwam ik tot de bevinding dat het klokje nog niet werkte.

We keerden op onze stappen terug.

In dat geval is het uurwerk stuk en kan ik de nieuwe batterij best gebruiken voor een nieuw -nog te kopen- uurwerk.

Voor zover de specialist ter zake.

Page 1 of 3

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén