Ondanks dat het gisteren regende dat het goot en we wel degelijk in de regen hebben gelopen, gaat de titel daar helemaal niet over.

Dat het personeel van de winkel waar we waren met drie bezig waren het water uit de inkomhal te weren en daarbij wel degelijk met hun voeten in het water stonden heeft ook niets te zien met bovenstaande titel.

Neen, we gingen in de bijhorende eetgelegenheid wat eten toen een man, die al te dicht bij me stond, door een bruuske beweging een toogrand aanstootte en daardoor zijn glas witte wijn gewoon in mijn linker schoen heeft gegoten.

Ik heb de hele weg naar huis de indruk gehad dat wijn langer nat blijft dan water.

Het gesprek aan tafel ging over kinderen. De man had zijn kinderen zulke unieke namen gegeven en had ze zo uitgedokterd dat ze nooit omwille van hun naam zouden gepest worden. Daarna ging hij enkele domme namen noemen die mensen aan hun kinderen konden geven want dat was vragen om miserie. En hij noemde mijn dochters naam. Want hij zei dat je dan wist dat ze “het” liedje zouden zingen. Ik kende het liedje niet. Het was een Nederlands Nederlands liedje.

Wat ik denk? Het is niet de naam die het pesten uitlokt, het is het kind achter de naam. Want weet je, mijn dochter is nooit gepest. Zij was het haantje de voorste van de klas. En neen, ze was geen pester, integendeel. In de klas van mijn dochter werd niet gepest of je kreeg het met haar aan de stok.

Ik zei dus: “mijn dochter heet zo”.

En hij keek wat ongemakkelijk en ging verder over een vriend van hem die wel een kind maar geen meisje wilde. Het werd een meisje. Die vriend had daarna gezegd dat, had hij het geweten, hij het kind wel daar had gelaten.

Ik had kunnen vragen of hij zich realiseerde hoe het kind zich daarbij moest voelen. Ik heb het maar zo gelaten. Hij kon het niet weten.

Maar als je het verhaal van de mensen rond de tafel niet kent …

“Ik kom niet naar Brussel” zei hij. “Ik kom naar Antwerpen, Antwerpen is anders”.

Omdat ik voelde waar hij naartoe wou, probeerde ik op wat anders over te gaan, maar …

“Ik kom niet naar Brussel” zei hij nogmaals. “Ik kom naar Antwerpen, Antwerpen is anders, want daar heb je ze niet”.

Daar had ik het. Ene van het soort dat zijn opinie erdoor drukt, hoe hard je ook probeert het onderwerp te ontwijken.

“Daar heb je die met die hoofddoeken zo niet” vervolgde hij. Ik zweeg.

Never argue with an idiot. They will only bring you down to their level and beat you with experience.

George Carlin

“We mogen het niet zeggen” zei hij “maar ik zie wat je denkt”.

Ja lap! Nu was ik nog een racist ook.

Ik wil niet alle Antwerpenaren over dezelfde kam scheren, maar je vindt er daar wel meer wiens argumenten altijd om hetzelfde afgezaagde en vastgeroeste cliché draaien.

Antwerpen is inderdaad anders.

Pliny’s Sorrow – Johan Creten – 2015

Auto’s? Neen, ik ben geen autokenner al kan ik wel het onderscheid maken tussen de meeste van hun logo’s, maar modellen? Niks ken ik van al die moderne versies en het interesseert me trouwens ook niet. Een auto is een bak op wielen die me van thuis naar de Colruyt rijdt – bij manier van spreken.

Er is echter een uitzondering in de laatste generatie auto’s. Die ken ik wel! Telkens ik een Dacia Duster zie … ga ik zingen.

Het zal dus wel een geslaagd publiciteitsspotje zijn, zeker?

Een meisje van vijftien wandelt met een peuter van drie in een wandelwagentje.

Een vrouw stopt haar om te vragen of dat haar kindje is.

“Neen” antwoordt het meisje “dat is mijn zusje”.

“Goed!” zegt de vrouw “anders had ik het laten afpakken”.

Het is heel simpel. Je bevindt je op niveau 0. De goederen, die op niveau -1 werden aangeleverd moeten naar niveau 1.

Er is toch een lift!

Maar die goederen kunnen niet zo ingepakt in de lift. Ze dienen dus op niveau -1 uitgepakt te worden in een wagentje. Dus moet dat karretje naar niveau -1.

Er is wel een lift!

Maar op niveau 0 kan die lift niet van buitenaf geopend worden. Dus moet dat wagentje voor de liftdeur gezet worden terwijl men zelf de trap neemt naar beneden. Daar gaat de lift wel open. Met de lift ga je naar niveau 0, trekt het karretje in de lift en gaat met de lift terug naar beneden.

Eens het karretje geladen neemt men de lift naar niveau 0 en niet naar niveau 1, want daar gaat die deur achter de coulissen open.

Op niveau 0 rijdt men dat karretje uit de lift, neemt de andere lift die wel naar niveau 1 gaan maar niet naar niveau -1.

Eens de spullen uitgeladen, neemt men de lift terug naar niveau 0. En daar begint alles van voren af aan. En opnieuw. En opnieuw tot alles naar boven is gebracht.

Wanneer gaat het fout? Op het ogenblik dat je je in één van de liften bevindt en je afvraagt of je nu naar boven of naar beneden moet en dat je in de kar moet kijken of je nu met een volle of met een lege onderweg bent.

Ik had rijk kunnen zijn … Inderdaad. Had men mij op mijn woord geloofd en de helft van het geld dat ze aan nutteloze onderzoeken hebben besteed aan mij hadden gegeven dan was ik nu binnen gebold.

Toen ik zei dat ik dik werd van pijnstillers en andere vuiligheid die een mens soms te slikken of ingespoten krijgt, keek men hoogst verwonderd en kreeg ik als antwoord dat dat niet kon.

Nu ik echter, met die schouder, weer aan een lange pijnstillersperiode begon en mijn omvang zag toenemen, gaf de dokter toe dat het wel met die pijnstillers te maken had. Hij noemde een wetenschappelijke naam, die ik natuurlijk vergeten ben en zei dat die de oorzaak waren.

Toen ik zei dat ik viesgezind werd van pijnstillers en andere vuiligheid die een mens soms te slikken of ingespoten krijgt, keek men hoogst verwonderd en leek het wel of men mij verdacht van een aangeboren gemene aard terwijl ik goed wist waaraan tijdelijke boosheden en korter wordende tenen te wijten waren. Zelfs na een tandartsspuit ben ik enkele dagen niet mijn eigen vriendelijke zelf.

Ik dacht dan ook: “Ziedet nu wel! na het lezen van een artikel over een tijdelijk minder aangename persoonlijkheid.

Men weze gewaarschuwd!

Al maanden zeg ik dat we eens een grote opruimactie moeten houden en alle overbodige zaken naar het containerpark brengen of klaar zetten om eens een rommelmarkt te doen.

Het wil maar niet lukken. Altijd opnieuw komt één of ander roet in het eten gooien. Mijn schouder was een lastige, maar nu zou het toch moeten lukken.

En dan komt er een evenement bij. En een evenement is altijd prettiger dan opruimen.

Alhoewel opruimen? Sedert kort is er een ander woord voor wat wij willen doen. Yep! Nu noemt men dat ontspullen.

Dus momenteel zijn de ontspulplannen weer opgeborgen tot de volgende keer dat we drie weken thuis zijn.

In het oefenzaaltje van de kine -fysio voor de Nederlanders- zat een man alleen. Hij zat op een stoeltje en wiebelde met zijn benen zoals kinderen dat doen.

Op de vraag van de kinesiste antwoordde hij: “ik wacht hier”.

Waarom die man daar zat te wachten, weet ik niet. Ik weet wel dat ik niet van publiek houd. En dat was precies wat hij deed. Gapen!

En zeggen dat er een wachtzaal is.

Bovenop mijn concentratie voor wat ik daar deed, moest ik me ook concentreren om de man te negeren.

Nu is het best mogelijk dat hij daar wel moest zijn maar dan even moest wachten tot zijn kinesiste er aan kwam, maar die heb ik gedurende al die tijd toch niet gezien.