En waarmee hebben wij ons dus al wachtende bezig gehouden?
Het koerke, dat hier ooit zo stond te pronken was door alle evenementen wat aan zijn lot overgelaten en had/heeft een grondige onderhoudsbeurt nodig: onkruid dient uitgetrokken, de kasseitjes moeten ontmost enzoverder enzovoort.
Om die onderhoudsbeurt wat aangenamer te maken ben ik begonnen met het op te vrolijken. We zijn dus dinsdag bloemekes gaan halen. Ah ja, want buiten de clematis staat er niets in bloem. Telkens er wel wat fleurig stond te wezen, waren wij er niet.
Hopelijk krijgen we nu weer geen pijn aan ons goesting en lokt al die vrolijkheid ons naar buiten.
Viersel, zondag. Luc had, na al die jaren, nog eens zin om naar de Diamond Race in Viersel te gaan. Dus gingen we en Amke en Ella gingen mee.
Het was om plat achterover te vallen van frustratie want de zon, die ons toch de hele heenweg had begeleid, verdween als sneeuw voor de, nu ja, zon toen we parkeerden. Het begon te regenen, neen, te gieten!
Gelukkig staat daar een tent en gelukkig waren we daar ruim op tijd in.
En na de eerste race liepen we maar terug naar de auto om een boterhammetje te eten. Amke wou haar lange broek aan, die korte vond ze te koud. Dat deed ze.
Al moet ik zeggen dat ze zich dat snel bekloeg toen er drie boten naast elkaar de bocht namen en wij met drie, Luc stond relatief veilig blijkbaar, een flinke drasj kregen van het opspattende water. Twee paar benen en een paar broekspijpen nat. Amke vond het helemaal niet grappig. We mochten er zelfs niet om lachen.
Toen ik later voorstelde om even terug naar de auto te gaan zodat ze tenminste terug die korte broek aan kon, wilde ze niet. Het was opgedroogd.
Dat had ze niet mogen zeggen. Oh neen, dat had ze niet mogen zeggen. De drasj passeerde naast mij en overspoelde Luc en Amke, die dat natuurlijk niet erg eerlijk vond. Ze stond een meter achter ons om zeker te zijn dat ze geen doop meer zou krijgen. Dader? De “Purple Rain”. “Niet lachen” verwittigde ik Ella en geen van ons beiden durfden we ons om te draaien. Deze keer geen benen maar complete douche.
We lieten Luc en Ella maar achter en Amke wou ineens haar kleedje aan voor naar het restaurant achteraf. Kleedje, jawel, want ze was niet zeker of haar korte broek wel paste bij haar sandaaltjes. Mja, haast dertien, we zullen het geweten hebben.
Ik heb veel meer foto’s, deze zijn enkel van de eerste reeks, maar het is zo al lang genoeg. En verder kan er ook nog naar Lucs film gekeken worden.
Waarom ik die 99 zo in de gaten had? Ik vond dat die boot een ietsje driester door en over dat water ging. Achteraf vond Luc hun website en bleek het gevaarte bestuurd door de eerste en enige vrouwelijke driver. Dat ik dàt merkte al weet ik niet echt wàt ik merkte.
Nog wat anders? Een beetje Engelse les?
“Oma” vroeg Ella “Sea Eagles Rescue Team” zijn dat zee-egels?”
Aannemers! En meer dan één. Stormschade vereist de nodige offertes.
Een uur konden ze niet geven maar het zou maandag zijn.
Dàg maandag!
Eigenlijk wilden wij gisteren ergens naartoe, maar aangezien beide aannemers op maandag zouden komen, bleven we thuis en wachtten …
Eén van beiden was gisteren rond 14.00u bij de overbuurvrouw. Waarom hij niet ineens ook hier kwam? Wie zal het weten? Maar vandaag komt hij terug bij de overbuurvrouw. “Hij komt dan misschien langs” opperde ze. Maar omdat wij gisteren niet weg konden, gaan wij vandaag naar waar wij gisteren niet heen konden.
De andere belden we zelf op. Het liep overal uit en zodoende konden ze hier niet geraken. En omdat het allemaal zo erg uitloopt en wij vandaag weg zijn wou Luc hen de nodige tijd geven en een een afspraak maken voor woensdag.
Een uur kunnen ze niet geven maar het zou woensdag zijn.
Lang geleden ging het steeds maar over de Benelux. In elk geval voor zover ik als kind meekreeg.
Maar blijkbaar bestond er ook zoiets als de Europese Economische Gemeenschap, kortweg E.E.G. En wat bleek, wij hier van de Lage Landen waren daar bij. Vandaar waarschijnlijk mijn toenmalig idee dat het ene uit het andere was voortgekomen.
Niet dus, maar dat doet er nu niet meer toe. Het gaat al lang niet meer over zes landen, het gaat over veel meer.
Nu steek ik niet echt mijn kop in het zand, maar van die toestanden die door mensen worden gecreëerd, gemanipuleerd en dingen die boven ons hoofd worden beslist, daar lig ik al lang niet meer wakker van.
De groei van Europa bracht ons de Euro en ja, alles werd duurder. Dat is een feit dat zeker is. Als ik de prijzen van nu opnieuw bereken naar de oude Belgische frankskes zijn er vele zaken die ik nu wel heb, maar die ik indertijd nooit zou kopen, noch niet voor een fractie van de huidige bedragen. Daar lig ik nu ook niet wakker van.
Ik lig dus ook niet wakker van de Britten. Ze deden van in den beginne al anders dan de andere landen. Ze vaarden uiteindelijk toch hun eigen koers en deden van tijd tot tijd straffe uitspraken.
Wat me nu opvalt is, dat ze na een referendum waarbij ze van Europa los willen, toch nog twee jaar willen blijven, dat ze zelfs het voorzitterschap gaan krijgen en dat al bijna twee miljoen Britten een nieuw referendum willen en dat na slechts één dag! Die draaien daar ook met de wind en weten uiteindelijk niet wat ze willen.
Begrijpelijk dat de Schotten nog maar eens een poging gaan wagen om er van los te komen.
Ikke zelf dan, want het jong zat in de afgevallen klimop en schrok door een bruuske beweging van mijnentwege. Het stoof onmiddellijk terug dieper de woestenij in.
Mocht ik het nog eens zien -en fotograferen- komt hier een foto.
“De balk en het stuk muur met de klimop is verdwenen” bulderde Luc van boven naar beneden.
Aangezien de donder luider bulderde dan hij ben ik maar naar boven gegaan om de nu blote muur te zien waar een reusachtig monster een hap uit had genomen.
“Waarschijnlijk op de auto” zei Luc. Waarschijnlijk wel, maar gaan kijken was er niet bij. Daarbuiten waren alle duivels los en beukten met alle kracht tegen de voordeur. “Niet openmaken” waarschuwde ik Luc die tekenen vertoonde tot.
Toen het minder werd ben ik gaan kijken langs achter, langs de poort. “Wees voorzichtig” maande Luc me aan. Het onweer kon me niet deren, ik moest en zou naar die auto. Alle geluk, dat stuk muur en de hele bos klimop lagen blijkbaar tussen de muur en de auto in. De hagelbollen naast de auto waren zeker een handvol groot.
“Waar bleef je” vroeg Luc “het kletterde zo hevig dat ik je geroepen heb”. Hij was een beetje ongerust. Maar ja, het kletterde dan ook zo hevig dat ik zijn roepen niet gehoord had. Ondanks dat het al minder was, had ik toch een ferme natte broek aan en was mijn vest ook zwaar van regen.
We waren een beetje gerust gesteld, tot het nog minderde en we door de voordeur naar buiten liepen. Een stuk van het dak lag voor de voorgevel. Nu ja, enkele nokpannen. Maar toch was heel de zolder nat.
Het ganse dorp liep buiten, Meerdere buren hebben schade. De brandweer beloofde te komen, maar wist niet wanneer. Konden we gaan slapen? Of niet? Ze kwamen een stuk na middernacht, maar voor de buurman. Die dakpannen waren een risico voor voorbijgangers. De onze niet, dus komen ze straks terug voor dat gat in ons dak. Wanneer? Dat wisten ze niet.
Blijkbaar heeft onze auto toch enkele blutsen van de hagel, maar hoeveel en in welke mate? Dat zullen we in klaarlichte dag moeten bekijken als we de auto van de hof rijden. Dat wilden we niet in het donker. Je weet maar nooit hoe het zit met dat gevallen puin en de afgerukte klimop.
Ik vermijd enig contact met mijn telefoon als ik me in één of andere wachtzaal bevind. Niet dat ik me ook maar iets gelegen laat liggen over wat anderen daarvan denken, maar gewoon omdat ik ook ergens het gevoel heb dat het nogal asociaal is.
Gisterenochtend echter, bij het naar de kine rijden, bedacht ik ineens dat lezen in een wachtzaal nu precies hetzelfde is. En dat terwijl de magazines die daar aanwezig zijn -meestal roddelpers, ook wel “de boekskes” genaamd- me niets te vertellen hebben.
Gesprekken in wachtzalen? Daar heb ik het eigenlijk ook niet zo op begrepen, want meestal ben ik het luisterend oor en krijg ik de hele reutemeteut van ellende over me heen gestrooid. Anderen hebben dan ook gesprekken onderling. Op die manier kan je ook de hele reutemeteut aan ellende meekrijgen of een hele hoop sappige roddels over mensen die je niet kent.
Gisterenochtend, bij het naar de kine rijden, bedacht ik ook nog dat ik de kranten nog niet had gelezen en dat terwijl er toch een bomalarm in Brussel was geweest.
Ik besloot dus in de toekomst gewoon mijn telefoon te pakken en asociaal te negeren wat ik wil negeren.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here:
Cookiebeleid
Zoek
