Ik kende het gevoel niet, maar het joeg me angst aan. Ik zat en kreeg geen adem. Het was echt wel een geweldige inspanning om aan lucht te geraken.

Toen ik het er daarna met iemand over had zei ze dat ik aan het hyperventileren was gegaan. Ik had er wel al van gehoord, maar het nog nooit meegemaakt, alhoewel … ergens zit een restant van een overblijfsel van een herinnering van heel lang geleden, als het al niet in mijn vorig leven is geweest.

Ik kon me dan ook niet indenken vanwaar het kwam, al stond ik stijf van de stress. Dat voel ik omdat ik dan mijn schouders ga optrekken.

Ik moest toch naar de dokter voor een jaarlijks bloedonderzoek. Dat moet niet, maar op een zeker ogenblik beslisten we dat toch maar beter alle jaren eens lieten doen. Het was twee jaar geleden.

Wat bleek? Ik zat met een cholesterol om van te duizelen en daar had ik ook nog nooit last van gehad. En dat terwijl ik zo erg oppaste op wat ik at. Vandaar die hyperventilatie, denk ik, aangezien ik soms de indruk had dat ik iets ging krijgen, wat ik dan ook aan de stress weet.

Momenteel eet ik weer anders, minder gezond als je het moet geloven. Het ellendige gevoel is weg, de stress onder controle.

In september nog eens bloed laten onderzoeken.