Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Maand: juli 2016 (Page 1 of 4)

Weerzien in Dendermonde?

Als ik het voorbije weekend niets te doen had, kon ik misschien eens overwegen om naar M’Eire Morough te gaan. Dat mailde Laura.

En terwijl we daar dan toch waren -dat zette ze erbij- konden we ook Dendermonde eens bezoeken, want dat was een schoon stadje. Ze wist niet dat we dat in 2011 al deden bij de zjubilee van tante Gee.

Wij zouden zaterdag naar Dendermonde gaan, maar Luc was niet bepaald enthousiast te noemen. Hij had een excuus. Hij had nog maar eens een bronchitis. Die vier jaar dat we geen auto hadden, had hij er zoveel niet. Terug de auto wegdoen? Weer met de fiets boodschappen doen? Geen uitstapjes verderaf meer? Poeh!

In elk geval zei ik donderdag dat ik wel zilveren keltische oorhangers of -bellen of earcuffs (hoe heten die dingen in het NL) wou en dat ik overwoog om dan toch maar eens terug naar het Schots Weekend in Alden Biezen te gaan.

Toen zei Luc dat die waarschijnlijk ook in Dendermonde zouden staan. Blijkbaar wou hij toch wel gaan maar verhinderde die bronchitis dat hij daar zijn eigen enthousiaste zelf over was.

Zaterdagmorgen echter toen hij bijna in een hoestbui bleef, vond ik het raadzamer toch maar thuis te blijven. Eerst Luc genezen en dan verder plannetjes maken.

Jammer maar helaas voor Dendermonde. Ik heb maar onmiddellijk een vraagteken gezet achter de titel van dit log, waarvan ik de voorbereiding al had geschreven.

In de Rue des Bouchers …

Ze hadden Manneken Pis nog niet gezien, Marijke en Melissa uit respectievelijk Leeuwarden en Groningen. En tussen twee evenementen in -voor hen niet de moeite om de thuisreis aan te vatten- spraken we dan maar af om er een dagje Brussel van te maken.

We gaan daar niet te veel over vertellen. Wie Brussel kent, weet het al en wie Brussel niet kent, moet maar eens gaan kijken.

Waarover gaan we het dan wel hebben? Over de Beenhouwersstraat, gekend voor de restaurantjes. We kozen ons een tafeltje in één van de zijstraatjes. Een ober bracht het menu én de kaart. We kozen van de kaart.

Een andere ober kwam de bestelling opnemen en nadat hij alles had genoteerd zei hij dat we nog een entrée moesten nemen aangezien we van de kaart bestelden.

En wij? Wij waren ineens ook helemaal van de kaart, want we hadden geen zin in entrées. Luc en ik stonden tegelijk op. De ober begon te zeggen dat zijn collega dat vergeten te melden had en wrong zich in bochten om het gelijk aan zijn kant te krijgen.

Wij namen ons gelijk onder onze arm en gingen elders eten.

Derde keer …

Geen rommelmarktverhaal deze keer, maar wel over de nodige tent.

Dat een goedkope tent niet bruikbaar is op een rommelmarkt, was ons ondertussen al duidelijk. Al stel ik me vragen bij dat “goedkope”. Nu ja. Alle tegenslagen zijn goed afgelopen, buiten een beetje heen en weer geloop is alles in orde gekomen en het gespendeerde geld terug in onze zak belandt.

Maar nu? We moesten toch een tent hebben. Luc vond er op internet. Maar nu wilden we ze natuurlijk eerst wel zien. Het toeval wou dat het laatste evenement in de buurt van de tentenmaker was. Maandag was dus de uitgelezen dag om er langs te gaan.

En ja, het ding was prijzig maar niet zo prijzig als bij de grote gerenommeerde firma’s. Natuurlijk was die die 50€ meer kostte veel steviger en het was al klaar en duidelijk dat we daar niet naar zouden kijken.

Meer nog! We wilden ze onmiddellijk meenemen, maar dat kon niet. Onze bagage zat nog in de koffer en om die tent er in te krijgen moesten de zetels plat.

We zouden ze -eens thuis- bestellen en dan kon ze met B-post worden geleverd. Eens thuis -ken je ons?- kwam de twijfel. Was dat niet veel geld voor een nieuwe hobby? We wogen voor -we konden ze op het koerke ook gebruiken- en tegen -de centen- af. Voor heeft het gehaald.

Dinsdagmorgen bestelde ik. Luc mailde het betalingsbewijs naar de verkoper die ons liet weten dat hij ze op woensdag zou verzenden.

Donderdagmorgen om twintig voor tien stond de postbode hier met de twee pakken.
Donderdagmorgen om twintig voor elf stond de tent al terug ingepakt na het opzetten.

Of de derde keer een goeie keer wordt, valt nog af te wachten, maar een klein beetje goed gevoel mogen we er toch bij hebben zeker?

Op de vriendschap! Santé!

Ik heb al mijn mening gegeven over mensen die telkens met alle aandacht willen gaan lopen.

Nu had ik laatst toch een gesprek over zo een zeemvel en de bijhorende spons. Ik zei: “dat zeemvel heeft mij gewoon weggedrumd, want ooit kwamen de spons en ik enorm goed overeen”.

Mijn gesprekspartner bekeek me en vroeg: “was die spons dronken misschien?” Hoe kan ik nu weten of die spons twee jaar lang dronken liep te zijn?

De onderliggende boodschap dat je dronken moet zijn om mij te mogen, vind ik maar een verontrustende conclusie.

Bestellen bij Lunchgarden

“En voor mijnheer?”

    “Balletjes in tomatensaus alstublieft”.

“Met frietjes of met puree?”

    “Met frietjes”.

“Vier of zes?”

    “Frieten?”

Kort, rot verhaalke

De geur van wafels, de te lange wachtrij, de appel in mijn rugzak …

Zin hebben in een warme wafel en terwijl in een rotte appel bijten.

Wat zien we hier?


Foto van Luc
Twee jan-van-genten – uit ongewone hoek.

Schmink

Zo af en toe zetten ze in de krant, waarschijnlijk als ze eens zonder ander nieuws zitten of alles al tot vervelens toe uitgemolken is, zo een artikel waarvan je je afvraagt welke nieuwswaarde het heeft.

Zo had je een tijdje geleden een verslag over een grootmoeder die absoluut door haar kleindochter geschminkt wou worden. Het resultaat noemden ze verbluffend.

Ieder zijn meug, dacht ik en ook wel even: “mooi als je naar een feestje moet”.

En toen kwam dat verhaal over die acteur die voor verwarring zorgde door met zijn vriendin en zijn tweelingdochters op de foto te staan.

Een beetje kleursel om je eigenheid te onderstrepen, kan ik wel waarderen. Maar om nu zo een karakterloos poppengezicht te laten aanpleisteren? Als je nu veel van die foto’s bekijkt zien die meisjes/vrouwen er allemaal gewoon hetzelfde uit. Is dat een schoonheidsideaal? Iedereen krak hetzelfde?

Voor de huid zou een masker uiteindelijk al veel gezonder zijn.

Ouwe trouwe Dropbox

Al jaren geleden had ik een Dropbox waarmee ik grote bestanden ontving en doorstuurde. Het werkte altijd feilloos.

Met de intrede van de apps op Windows, kwam OneDrive op de proppen en omdat ik OneNote ging gebruiken om mijn boekenlijsten na te zien, kwam ik ook automatisch op OneDrive terecht. Er was ook nog “the Cloud” van Belgacom Proximus.

Miserie dat ik met die dingen had. Ik kreeg meer meldingen dat ze vol stonden dan dat ze iets deftigs voortbrachten.

The Cloud was zo snel verdwenen als hij er had op gestaan.

Die OneNote heeft het twee keer verstaan om mijn boekenlijst gewoon te verwijderen. De eerste keer was dat een bittere pil want ik kon een groot deel van boeken terug gaan inventariseren.

De tweede keer blijkbaar een wraak van OneDrive. Aangezien in instelde dat er niet meer automatisch foto’s mochten opgeslagen worden en er verder een hoop afgooide waar ze geen zaken mee hadden, besliste dat ding maar om dan maar ineens die boekenlijst ook buiten te gooien, waarop ik nu OneNote én OneDrive buiten gooide. Dat kan je niet echt, maar ik heb ze op non-actief gezet.

Mijn boekenlijsten staan nu op Dropbox en ik heb daar een beter en veiliger gevoel bij.

Meisjes en poppen

Soms zie ik ze, op rommelmarkten en zo meer, de oude poppen van weleer. Dat herinnert me aan de poppen die ik ooit kreeg. Grote onhandige stijve dingen die geen enkele ziel hadden.

Maar als ik al mocht spelen, dan moest ik spelen. En dat moest dan wel met poppen. Zo vond mijn moeder.

Ik speelde liever cowboy en indiaan of zoiets levendigs.

Maar de poppen? Ze zaten met armen en benen stijf vooruit in hun stoeltjes en ik schonk koffie uit een kinderkoffiekan waar niets uit kwam.

Dan liever Jim, daar kreeg ik tenminste contact mee.

Page 1 of 4

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén