Net voor onze vakantie kreeg ik een brief van de tandarts. Die wist me te vertellen dat het tijd werd voor de jaarlijkse controle. Ik belde om een afspraak te maken.

Ik kon de dag na onze vakantie, wat ik nogal vroeg vond, ik wou nagenieten. Maar hij overhaalde me om toch die dag te nemen, anders moest ik tot half september wachten en kwam ik bij de assistente. Hij werkt met wisselende stagiaires, want vorig jaar was het een assistent.

De dag na onze vakantie toog ik dus naar de tandarts en werd geholpen door de assistente. Natuurlijk moest ik nog eens terug. Ik ken mijn tanden ondertussen ook wel. Die gunnen me nooit iets.

Op dinsdag 6 september zat ik alweer in de tandartsstoel. Ik vroeg, wat ik altijd doe, dat ze me zou verwittigen voor de prik -zie dat ik schrik- wat ze deed. Daarna gaf ze tekst en uitleg bij alles, maar dan ook alles van watjes tot boren en speekselafzuiger.

Ik vond het wat grappig. Maar ik voelde wel dat al dat spul serieus tegen mijn lip aan het schrapen was. Toen ze klaar was zei ik dan ook dat de binnenkant van mijn lip stuk was. Ah! Ik zou daar wel op gebeten hebben. Als er nu één ding is waar ik zeker van was, is dat ik daar niet kon op bijten met al haar alaam in de weg. Het zij zo. Het zou wel genezen.

De volgende ochtend zat ik met een dikke lip en als ik zeg: dikke lip, dan bedoel ik dat ook. Toen moest ik oppassen om er niet op te bijten en babbelen was een zware opdracht, laat staan eten. Die woensdag en de donderdag heeft die lip gezeurd, maar gezeurd, dat ik er ellendig van werd.

Vrijdag vroeg ik de apotheker of er geen snellere manier was om het te genezen dan hextril. Die schrok toen ze de enorme blaar te zien kreeg. Ze heeft me daar iets voor gegeven. Iets, dat zoals ze zei, enorm zou pikken maar waarmee ik er dan ook ineens vanaf was.

Nu pikken deed het wel maar daarna beterde het zienderogen -al was het eerder voelen- maar het bleef wel nog de ganse dag gevoelig.

En ja! Ineens vanaf? De blaar was te groot, denk ik, voor een eenmalig aanbrengen. Ik kon de zaterdag het hele pijnlijke gebeuren nog eens overdoen.

Ik vond al het voorgaande niet meer zo grappig, want zeg nu zelf, ik ben te oud om betutteld te worden als een kind en te jong om betutteld te worden als een ouwe mee.

Het is nog steeds niet volledig genezen, nog steeds een klein beetje dik en ik moet nog steeds opletten dat ik er niet op bijt.

Tandartsen en ik … dat komt nooit goed.