Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Zinkgaten

Vele jaren geleden hadden wij thuis een zandbak. En al waren Broer en ik te oud om er in te spelen, bij manier van spreken, toch zaten we soms in die zandbak. En dan maakten we een parcours voor matchboxkes, je weet wel, van die kleine autootjes die nu door verzamelaars gegeerd zijn.

We maakten ook tunnels. de aarde wat ophogen en aanstampen en dan voorzichtig, maar dan heel voorzichtig, met onze vingers aan de rand knabbelen en stilaan verder graven en hopen dat we ergens onderweg elkaars hand zouden treffen.

Eens dat een feit was, begonnen we de tunnel te verbreden en de wanden vlak te makken.

Al die tunnels zijn ingestort, ah ja natuurlijk, het zou een wonder zijn als ze nu nog zouden bestaan, maar ze stortten dus niet onmiddellijk in. Enkele hebben menig matchboxke zien passeren, andere gaven er sneller de brui aan. Sommige bresten gewoon in, andere scheurden en gingen dan neer en nog andere zakten gewoon in zoals slecht gerezen deeg.

Maar zelfs als kind heb ik me nooit afgevraagd vanwaar dat fenomeen toch kwam. Klaar en duidelijk, als je iets ondergraaft, valt de rest in. Zo is het toch?

Broer en ik waren dus straf in het maken van zinkgaten in miniatuur.

Previous

Bromvalies

Next

Wat zeggen ze? Gemakkelijk?

3 Comments

  1. Experts van het eerste uur.

  2. Gettie

    Awel dat vond ik als kind ook. Wij hadden thuis wel gene zandbak, maar als wij dan eens een keer naar Bokrijk gingen of naar Zilverstrand in Mol, dan deden wij dat ook zo. Telkens was het dan spannend afwachten wiens tunnel het eerst zou instorten. De woorden afkalven, erosie….kenden we wel niet, maar we konden wel ongeveer inschatten wanneer het ging gebeuren en we wisten dat het ging gebeuren, dat vooral maakte het spannend.

  3. Dat deden we op het strand . We maakten zandbergen waar grote knikkers naar beneden moesten rollen langs gleuven en tunneltjes. Meestal geraakten de knikkers niet beneden want de tunnels stortten in.

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén