mskes ex schoonvader, die we gemakkelijkheidshalve “pa” gaan noemen had duiven. En hij was daar goed in maar toen hij op pensioen ging moest die vuiligheid buiten van mskes ex schoonmama, die we gemakkelijkheidshalve dan maar “ma” gaan noemen. En de vuiligheid ging weg en pa ging in de zetel zitten en zei: “nu ben ik oud”.

Hij kreeg hartinfarct na hartinfarct en liefst nog in de weekends. Hij heeft er nooit een gehad. Maar Ex kon iedere keer optrekken om hem weg te voeren want zijn zus “kon daar niet goed tegen”. De dokters van wacht, die ook geen risico’s nemen, lieten hem gewoon op een kamer liggen en dus kon Ex ’s zondags ook nog ma wegvoeren.

Op een dag toen Ex op zijn werk vast zat, belde ma mske en zei dat ze direct moest komen om naar de kliniek te rijden, want zij was tóch thuis en schoonzus was een dag vakantie kwijt als die dat moest doen. Dat mske niet verdiende als ze niet werkte speelde geen rol. Jammer voor ma kon mske niet want de stagiaire van de school was er.

Toen Ex ziek was, een gewoon griepke, belde ma en zei dat hij direct moest komen want pa had een hartinfarct en de dokter wou niet komen en Ex zei dat hij niet wegkon op risico van controlegeneesheer en dat het wel niet zo heel erg zou zijn als de dokter niet wou komen en mske zei: “ziek is ziek”! De dokter kwam, zo tegen de middag, en stelde vast dat pa iets verkeerd had gegeten en dat hij maar primperan moest nemen.

Op een zaterdag dat Ex en mske iets gepland hadden, ging de telefoon. ’s Zaterdags telefoon was altijd problemen. En ja hoor! De bonen waren om gevallen. En mske ging omhoog maar Ex maakte liever ambras met mske dan “neen” te zeggen tegen zijn ouders. En mske zei: “als je geen bonen aankan, laat ze dan waar ze zijn!” Maar Ex ging want dat zou toch niet lang duren. Maar uiteindelijk wogen die bonen zo zwaar dat ze er nog hulp hadden moeten bij roepen en kwam Ex maar halfweg de namiddag thuis.

Op een zaterdagmorgen, ja ja altijd, telefoon, dat Ex het duivenkot moest komen verven want dat was geen zicht. Ah ja, dat leeg duivenkot stond daar nog! Dat heeft hij niet gedaan, waarschijnlijk omdat het hem zelf niet zinde.

Een andere keer belden ze want de kraan van het bad lekte, toen Ex daar aankwam stond het bad al buiten en had hij dat helemaal afgebroken.

De laatste maanden van Ex en mske had hij wekelijks een hartinfarct en Ex ging nog altijd even gezwind richting kliniek en mske … ze werkte voort en ze kwam niet buiten en ze was dat beu, beu, beu!

Op een avond, toen ze de honden nog maar eens alleen ging verzorgen, kwam Ex met ma toe en wou ma direct naar haar dochter, maar Ex, die wel wist dat mskes stormbuien wel degelijk stormden, ging eerst efkes helpen en ma begon: “dat kan ze toch alleen”. De gamellen oprapen, dat kon ze toch alleen. De kakken kuisen, dat kon ze toch alleen.

En toen mske in haar eigen keuken binnen kwam hoorde ze ma nog net tegen Ex zeggen: “alen ms dat wordt een echte boerin”.

Door de scheiding is ze van die mensen van af.

Maar wat vertelde Zoneke vanmorgen? De verpleegster van het wit/gele kruis stond aan de deur en ze deden niet open. Ze belde de dochter en binnen vonden ze het keukenfornuis op gas dat brandde, de matras van het bed gegooid en ma en pa voor zich uit starend in de living. Ze moesten naar de kliniek en de ex schoonzus die daar toch was, kon daar nog altijd niet goed tegen en belde Ex, maar die was naar de scan met zijn lever, dus belde ze Zoneke en zei dat hij dan maar moest gaan want zij, ja we weten het al … Maar Zoneke is Ex niet en zei dat hij op zijn werk niet weg kon!

Dat mens is dus op haar best bij de werkverdeling.

Het grappigste aan de situatie is dat na “hét” Ex zelfs niet bij zijn ouders mocht gaan van zijn zus, want dan gingen die ouw mensen daaraan gewoon zijn dat er iemand bij hen woonde. Ex is dan maar naar Zus gegaan.