Toen mske als jong meisje aan moe toelating vroeg om uit te gaan, was het antwoord sowieso: “dat weet ik nog niet”. En toen moe het wel wist, was het te laat om af te spreken met de klasgenootjes en/of vriendiennen en had mske eigenlijk al geen zin meer om te gaan.

Later, als mske ’s maandags ging werken en voor het werk even bij moe binnensprong, was er gegarandeerd commentaar: “ik ben gisteren de ganse dag thuis gebleven en va was weg en er is niemand gekomen en ik had ook dit of dat kunnen doen”. Maar mske die passeerde al elke morgen bij moe. En toen mske dan maar op een luie zondagnamiddag besloot van: “kom we passeren eens bij moe” zei die: “jamaar zeg, zo op ’t onverwacht ben ik daar niet op voorzien zenne”.

mske kan zulke situaties dus niet uitstaan. Ze wordt er hypernerveus van. Dus besloot ze dat dat bij haar niet waar zou zijn. Ze heeft dat zo kunnen houden … tot nu.

Twee weken geleden smste Nichtje haar om te vragen of ze op 1 november eens langs kon komen met het vriendje, en mske zei: “ja natuurlijk, hoe laten komen jullie”. Nichtje wist het nog niet. En vandaag zit mske tegen het plafond, want ze zijn aan de laatste fles cola bezig, ze zou naar de winkel moeten en ze weet niet wat ze voor Nichtje moet voorzien.

mske is dus wel echt een vreemde eend in de bijt in die familie.