Ik las het artikel over een meisje dat niet op de trouwfeest van haar tante werd uitgenodigd omdat ze krukken nodig heeft. De zaal is niet geschikt voor een meisje op krukken. De tante wil haar het leed besparen dat ze zou kunnen hebben bij het zien van wat andere meisjes van haar leeftijd wel kunnen doen.

Dat de ouders van het meisje zeggen dat het die tante haar trouwfeest is, dat ze vraagt wie ze wil … ze hebben gelijk! Op voorwaarde natuurlijk dat ze accepteren dat het meisje op dat ogenblik ook haar eigen beslissingen mag nemen en zeggen: “Ik wil ze niet meer zien”. Simpel gezegd: “Je hebt het recht om mij te kwetsen, aanvaard mijn recht om dat niet te accepteren”.

Het zinnetje dat mij het meest aansprak was: “Ze had het mij kunnen vragen”. En daar wringt zo dikwijls het schoentje.

Mensen nemen beslissingen die in hun voordeel zijn, maar dat kunnen ze niet toegeven. Zoals iemand die ik recent leerde kennen zegt: “Je moet het probleem altijd bij anderen leggen” doen ze dat dan ook. In het geval van het meisje zou ik denken, de tante neemt een andere zaal. Maar dat doet ze niet. Het probleem is dat die zaal niet aangepast is en zij -de tante dus- die zaal wil hebben. Dus vindt die tante het een probleem dat het meisje niet in die zaal past.

Waarom ik dit zo aandoenlijk vind? Ik heb ook dikwijls gedacht: “Ze hadden het mij kunnen vragen”: mijn moeder die alle beslissingen nam, de collega die zijn handen niet kon thuishouden maar aan wie ze toch gingen vragen wat ik van een bepaalde promotie zou denken, mijn ex die mij leed wou besparen en me daarom thuis wou houden …

Ze hadden allemaal excuses, ze deden het allemaal om mij te beschermen en dus kwetsten ze me zelf.

Een opsteker voor dit meisje: krukken of niet, je komt daardoor alleen maar steviger in het leven te staan!