Ik weet wel dat ik met mijn laptop mijn telefoon kan traceren en dan bedoel ik niet binnenshuis hem even opbellen met een andere telefoon.

Ik weet ook dat veiligheidsdiensten die telefoon kunnen vinden als het zou passen in een onderzoek.

Ik weet nog meer! Ik weet ook dat er mensen zijn die de telefoon van hun partner controleren op contactpersonen, berichtjes, whatsappjes en wat dies meer.

Laatst echter was ik even verbaasd. In één of ander televisiefeuilleton had men het over een tracker, zodat je kon zien waar iemand uithing. En ik dacht: “wablief?”

Gezien het niveau van het feuilleton stond ik er verder niet bij stil, tot het laatst weer opdook in een iets geloofwaardiger versie. En toen wou ik er meer van weten.

Het bestaat dus. Ze benoemen het wel vriendelijk, ze noemen het: bezorgd voor je beminden. Maar ik zie dat niet als bezorgdheid. Dat is pure controle! Ook als het over je kinderen zou gaan. Kinderen moeten ook leren om zelfstandig in het leven te staan.

Maar neen! Dat is het niet helemaal. Het dient om je partner te controleren, te schaduwen, te kijken wat die uitspookt. En dan zouden er zelfs bestaan die gebruikt kunnen worden zonder dat de bespioneerde er weet van heeft. Ik heb die niet gezocht, het is onwettelijk en ik wil het niet weten.

Want dan denk ik: “als er niet meer vertrouwen is, maak het dan ineens maar uit met je beminde!”